στην τρύπια στέγη του άστρα και πουλιά Τάσος Λειβαδίτης, «Δραπετσώνα», 1960.
Το άκουσα να σχίζει αθέατο με την επιμονή του θεού διδαγμένη στο ακέραιο τα βράδια της Αθήνας χρωματισμένα ώς τον αέρα στην εσχάρα που κρύβει την αληθινή όψη των μαγαζιών άκουσα το τριζόνι να διδάσκει τη μοναξιά μας μέσ’ στην οδό Σταδίου συντριμμένο απ’ τους ήχους της ύλης αλλ’ ανίκητο.
Στον πρόλογο του «Οιδίποδα επί Κολωνώ» ο τυφλός, πια, βασιλιάς της Θήβας φτάνει στην Αττική, συνοδευόμενος από την κόρη του Αντιγόνη. Της ζητά να σταθούν λίγο, για να ξεκουραστεί και τη ρωτά σε ποιόν τόπο έχουν φτάσει. Η Αντιγόνη, περιγράφοντας τον αττικό Ελαιώνα, στον οποίο βρίσκονταν, απαντά: Δύστυχε πατέρα μου Οιδίποδα, τα τείχη που περιζώνουν…
Αθήνα 1950 Ίσως στη ζωή μας δεν γίνεται να τραγουδάμε να τραγουδάμε δυνατά, μελωδικά, στον πάνω τόνο Έχει καημούς η ζωή μας Έχει πένθη Πένθη από ανθρώπους και όνειρα.
Η Αβυσσινία που ξέρω δεν έχει χαρτογραφηθεί εμψυχωμένα αντικείμενα γυρνούν δεξιά κι αριστερά αποξεραμένα κόκκαλα καμήλων κι οι καβαλάρηδές τους κι αυτοκινήτων «πόντιακ» οι οδηγοί τους σκόρπιοι εδώ κι εκεί στην άμμο της ερήμου. Αυτό δεν μοιάζει όπως οραματίστηκε τον Γολιάθ ο Μέμλινγκ κι ούτε πως έννοιωσε την κομμούνα ο Ρεμπώ. Η αλχημεία των εικόνων…
Photographs of Manolis Tsafos Μusic by: Stress – Athens Burning Γενιά του Χάους – Κοινωνικά Υποπροϊόντα Γενιά του Χάους – Χορός της Σιωπής Stress – Αθήνα
Η θέση σου είναι στην Αθήνα, Πρίγκιπα
Ένα διαφημιστικό spot του Εμπορικού Συλλόγου Νίκαιας που παιζόταν στις αίθουσες των κινηματογράφων το 1958.
If it weren’t for you Mr Jukebox with yr aluminium belly roaring & thirty teeth eating dirty drx. yr eyes starred round the world, purple diamonds & white brain revolving black disks in every bar from Yokamama to Pyraeus winking & beaming Saturday Nite what silence harbor Sabbath dark instead of boys screaming and dancing…
Το σκοτάδι σα να μην υπήρχε. Του φωτός εκείνη η μέγιστη καταβόθρα που κρύψαμε τα σάλια μας και κανείς δεν τα ‘δε·
Με σημερινούς όρους θα μπορούσε να πει κανείς πως πρόκειται για το “βίντεο κλιπ” δύο τραγουδιών, των “Μινόρε της αυγής” και “Τα ματόκλαδά σου λάμπουν”. Η μικρού μήκους αυτή ταινία γυρίστηκε το 1961 με σκηνοθέτη τον Κώστα Φέρρη και πρωταγωνιστές τους Σοφία Φέρρη και Ανέστη Βλάχο στο Δουργούτι, την προσφυγική συνοικία του Νέου Κόσμου.
I will have to sidestep my memory And claim that I sleep well. I’ve got to tear out the questions That have come looking for a rationale, to get convincing answers. The questions that, for very personal reasons, have come after the fall of the usual punctuation. Ashraf Fayadh, ‘Frida Kahlo’s Mustache’, trans. Mona Kareem…
‘The light thru Parthenon columns is a great white-blue solid color – like looking thru eyesockets of a skull.’ Allen Ginsberg, Athens, Fall 1961. From a letter to his father Louis as included in Family Business: Selected Letters Between a Father and his Son, Allen and Louis Ginsberg, ed. by Michael Schumacher, New York: Bloomsbury,…
Ο πολύτεκνος καντηλανάφτης βγήκε στην πλατεία του χωριού διατρανώνοντας με ντουντούκα τον έρωτά του για τον εφημέριο της ενορίας του. Ο επιφανής μετεωρολόγος της ΕΜΥ απολύθηκε από την εργασία του γιατί επί δεκαεφτά ώρες χόρευε στον προαύλιο χώρο της υπηρεσίας του τον χορό της βροχής. Ο διοικητής της κεντρικής τράπεζας εγκατέλειψε τη θέση του, ασπάστηκε…
Πρέπει να παραμερίσω τη μνήμη μου Και να ισχυριστώ ότι κοιμάμαι καλά. Πρέπει να ξεριζώσω τις ερωτήσεις Που ήρθαν να βρουν αιτιολόγηση, πειστικές απαντήσεις. Τις ερωτήσεις που, για πολύ προσωπικούς λόγους, ήρθαν μετά την πτώση της συνηθισμένης στίξης. Ashraf Fayadh, ‘Frida Kahlo’s Mustache’, μετ. Αγάπη Νταϊφά Η ιστορία μιας δίκης, έγραφε ο Bernard S. Jackson…
May 1, 1978; Vouliagmenis Avenue. At 1.58 in the morning, a green fiat driven by Alekos Panagoulis goes off course and crashes into a basement garage. The driver is instantly killed. 28 years later, a new subway station opens in the area and is named the ‘Agios Dimitrios-Alexandros Panagoulis’ station. And so, a single spot…
Άντε γαμήσου και χάσου, πουτανίτσα φτιαγμένη στο Γαίηλ. Θα κτενίσω τη νύκτα με κοκταίηλ μολότωφ τα μαλιά σου.
Έξω από τον περίβολο αρχίζει η Αθήνα. Κάπου μακριά – όχι πολύ Γύρω εδώ στη φυλακή – ο αγέρας θα τη φέρνει μια μελωδία μουσική Κυριακή
Η πλήξη ψες μας είχε ξαναφέρει στο Φάληρο, σε κάποιαν αμμουδιά – ερωτικό μας άλλοτε λημέρι… Πιο πέρα, μέσ’ στην έρημη βραδιά, πιασμένα τρυφερά, χέρι με χέρι, δυο ερωτεμένα εκάθονταν παιδιά… Μα εμάς του κάκου ζήταγε η καρδιά παλιές χαρές στη θύμηση να φέρει…
Φίλε, η καρδιά μου τώρα σα να εγέρασε. Τελείωσεν η ζωή μου της Αθήνας, που όμοια γλυκά και με το γλέντι επέρασε και με την πίκρα κάποτε της πείνας.
«Θα ‘ρθει μια μέρα που δε θα ‘χουμε πια τι να πούμε Θα καθόμαστε απέναντι και θα κοιταζόμαστε στα μάτια Η σιωπή μου θα λέει: Πόσο είσαι όμορφη, μα δε βρίσκω άλλο τρόπο να στο πώ Θα ταξιδέψουμε κάπου, έτσι από ανία ή για να πούμε πως κι εμείς ταξιδέψαμε.
Να φτάνεις ώς το 2002 μ’ ένα κοστούμι μόδας του ’30. Να λες του μεγαλόσχημου ήλιου: «Πάντα μου αρκεί να δύω».
31 στις καλένδες κι ένα χαρτόκουτο είναι αφημένο στην Πατησίων. Ένας τσαρλατάνος ρημαγμένος μποναμάς μας αφήνει χρόνους και εμείς Τραβερσωμένοι πάμε έτσι ακόμα.
Η Ηφαίστου με τρεις διαβάτες. Ένας μαρμάρινος κορμός ακέφαλος με πολύπτυχο χιτώνα με καθηλώνει σε φλογερή απιστία.
Ονομασία της οδού Εγνατία, από Βασιλευούσης μέχρι Δυρραχίου δόξα του Βυζαντίου στην πατρίδα, τότε, «περικλεεστάτη, λογία, πρεσβυτάτη» αυτή έχει μείνει, τώρα, απομεινάρι της απέραντης κυριαρχίας, της αχανούς επικράτειας. Καθώς έχει διανοιχτεί, κοινή, πόλης αρκετά μεγάλης, βέβαια∙ με τις καινούργιες πολυκατοικίες, τα φαρδιά πεζοδρόμια, δε στερείται σημασίας τούτη της πολιτείας η αρτηρία. Ζωή Καρέλλη, «Η στενή…
Λαιμοί κομμένοι με χαρτί χαμογελούν με μαύρα μάτια πεζοδρομίου, Θεμιστοκλέους Σόλωνος Μπενάκη ένα ματωμένο τσιγάρο δρόμος.
Ξημερώνοντας η Πρωτομαγιά του 1976, στη μία και πενήντα οχτώ τη νύχτα το πράσινο Φίατ του Αλέκου Παναγούλη έφυγε από την πορεία του στη λεωφόρο Βουλιαγμένης, στο ρεύμα προς Γλυφάδα και καρφώθηκε σε ένα υπόγειο γκαράζ· εκείνος σκοτώθηκε ακαριαία. Στο ίδιο σημείο 28 χρόνια αργότερα (5/06/2004) εγκαινιάστηκε ο σταθμός του μετρό Αγ. Δημήτριος- Αλέξανδρος Παναγούλης.…
H εκκλησούλα ολόλευκη, σημείο ακροτελεύτιου φειδίσιου δρόμου μέσ’ στων πευκών την πρασινάδα, κρύο αγέρι από τον Υμηττό. Το εγώ μου
Μια σύντομη περφόρμανς στην πλατεία Ομονοίας βασισμένη στο κείμενο του Γιώργου Ιωάννου “Ομόνοια 1980”. «Έρχονται, εδώ όλοι οι καταπιεσμένοι και ρημαγμένοι, ανά το πανελλήνιο…. Βέβαια, εκεί πού συμβαίνουν τα τέρατα και τα σημεία είναι τα μικρά μέρη. Αυτά πρώτα τυραννούν και μετά αποδιώχνουν τους ανθρώπους με τις ερωτικές, ιδίως, παραλλαγές. Τους αναγκάζουν να φύγουν προς…
Από την Ομάδα Προφορικής Ιστορίας Δουργουτίου https://www.youtube.com/watch?v=Pem0A3d8vKw
Η θέα της Ακρόπολης ως ‘ερμηνεία’, εν μέσω σύγχρονων αστικών ‘ερειπίων’, χαρτογραφημένη και φωτογραφημένη κατ’ εξοχήν ‘αφ’ υψηλού’, σε συσκευασία δώρου, έτοιμη για την λαίμαργη οπτική κατανάλωσή της.
Read in the November 2015 issue of Transnational Literature: The problem of Athens: ‘The most famous and one of the oldest cities in Europe, but it’s hard to think of it as alive.’ For the most part, Athens was presented as a city whose past was superimposed upon the present making the present – along…
Scrappies are the shamans of the transfiguration of matter. They are the alchemists of the eternal flow and kinesis of objects. They keep their cyclical movement alive. Descending into the underworld is what they do as all shamans worth their salt.
In the early hours of Friday morning young men wearing sleepless eyes and exhausted faces white caps worn out blue jeans and, occasionally, pale brown robes, walk down Socrates Street blue, plastic carrier bags suspended from chocolate brown hands.
By day I caress ornithomorphic figurines bodies of clay strange hybrid forms three-quarter animal one-quarter human. By night I photograph creatures with large beaks and colourful plumage pinned like butterflies on the walls of semi-ruined buildings crafted by twenty-one-year-old fine art students who are about to sign a deal with a gallery in Miami.
Οι φορές που γκρέμισα αυτό που πίστευα και το ξανάφτιαξα έγιναν πολλές –
Διαβάσεις, ξεχασμένες σ’ ένα μεγάλο κόσμο δίχως δρόμους αφύλακτες σε γειτονιές ερημικές, έξω από πύλες ιδρυμάτων και σωφρονιστηρίων υπόγειες χρωματισμένες με γκράφιτι πραμάτειες γυαλιστερές και πολύγλωσσους γρίφους διάσπαρτες σε φτωχογειτονιές μεγαλουπόλεων κάτω από σταθμούς γκρίζους που οδηγούν σ’ άλλους σταθμούς και διαμερίσματα ομοιόμορφα που ξεκλειδώνουν και κλειδώνουν με κωδικούς,
Μόλις που την προλάβαινα στην ανηφόρα. Την έβλεπα στο θρόνο της, μια θεά Αιγύπτια με τις χαντρούλες και τα στολίδια της ανέβαινε μέχρι σήμερα τις νύχτες στον Λυκαβηττό.
Athens in a poem is a website dedicated to the collection of material on urban poetics. It intends to aid an ongoing discussion on what created the particular Greek urban experience. It is a website for the collection and dissemination of material regarding poems about the Athenian urban experience alongside a collection of photos narrating…
Άνθρωποι πεθαίνουν δεμένοι στα φρενοκομεία μωρά παιδιά πνίγονται μέσα στο σοκ πρώιμης προσφυγιάς συνοριοφύλακες επιτίθενται σε ανθρώπινες μάζες θηράματα αριθμούνται σε κέντρα κράτησης η προσωποκράτηση αποπροσωποποιείται η κράτηση αναμορφώνεται η δική σου η μοίρα προφυλάσσεται – κι αυτό εσύ το λες ζωή. Ένα πιάτο φαΐ από τα Lidl και στην τηλεόραση αριστοκράτες πολιτικοί.
Επιστροφή-Τελικός Προορισμός Αθήνα-Εξάρχεια -Ώρα Αναχώρησης-ΤΩΡΑ…..έρχομαι, περίμενέ με…. ΖΗΝΩΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΠΟΥ ΕΚΛΕΙΣΕ ΑΠΟ ΤΑ ΝΕΡΑ ΤΩΝ ΣΤΕΝΑΓΜΩΝ ΤΟΥΣ ΤΟΠΟΣ ΠΟΥ ΕΞΟΡΙΣΑΝ ΤΑ ΑΝΟΝΕΙΡΕΥΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ
Ένα καράβι γεμάτο ανθρώπους. Χαρούμενοι παραθεριστές; Ψαράδες; Ναυαγισμένοι; Απαλά καθώς σκάει το κύμα ένα χέρι φυτρώνει στην ακτή και η παραλία μια σειρά γκρεμισμένα τείχη Ατλαντίδα που αργά αναδύεται – οι νεκροί της αράδα.
Εσύ, διωγμένη, λαβωμένη, που κουβάλησες μέσα σ’ ένα μικρό πεσκίρι όλο το βιός σου από την Ιωνία, δυο κάρβουνα απ’ την πρώτη Εστία, ένα χωμάτινο ζωγραφιστό λαγήνι, μια φέτα φεγγαράκι, πέντε σπόρους λουλουδιών, δυο πατρογονικά τζοβαΐρια, και φύτεψες της προσφυγιάς τούς σπόρους κι ανθοβόλησες ψηλά περβόλια, κι άστραψε νοικοκυροσύνη, προκοπή και πάστρα το στενό καλύβι.…
We are all out of sensational escape acts.
Είμαστε οι όμορφοι χωρίς χέρια θυμόμαστε με λεπτομέρειες παγκάκια, πλατείες, καταλήψεις τη βίλα της Κηφισιάς και το Χημείο ερείπια που δε ζήσαμε φτάνοντας γκρεμισμένοι ανάμεσα στις τσίκνες από ευκαιριακά σουβλάκια καβάλα στα χθεσινά δακρυγόνα
