Τη νύχτα εκείνη που καίγονταν τα Εξάρχεια με πρόσωπα βγαλμένα από φλαμανδικούς πίνακες με λιγοστούς φωτισμούς σε απαλό κιτρινωπό χρώμα, με μάτια γάτων που βλέπανε στο σκοτάδι, με τον πόθο και το πάθος της ανατροπής στο αίμα, στην ψυχή, στο μυαλό και στα χέρια, γυρνάγανε οι σκιές μας στα αναχώματα και στα οδοφράγματα που είχαμε στήσει την ημέρα και απωθούσαμε τους…

Είναι εδώ και κάμποσο καιρό που δεν αισθάνομαι τίποτα, το σώμα μου είναι προέκταση χαρτόκουτου κι αυτή η φυλλάδα κρατάει το κρύο μακριά απ’ τα εντόσθιά μου.

Τον πρωτογνώρισα στον Πειραιά. Είχα κατέβει στο λιμάνι να πάρω το βαπόρι για την Κρήτη. Κόντευε να ξημερώσει. Έβρεχε. Φυσούσε δυνατή σοροκάδα κι έφταναν οι πιτσιλιές της θάλασσας στο μικρό καφενεδάκι. Κλειστές οι τζαμόπορτες, μύριζε ο αγέρας ανθρώπινη βόχα και φασκόμηλο.

Τη μέρα που ήρθα και σε βρήκα κάτω στο Πέραμα με τους γέρους στη θάλασσα να βρίζεις την κάμαρα που σε γέννησε και τον Ξέρξη.

Κατ’ όπου κόβει κάγκελο: νεκρός μου. τι σκοτεινιάζει o άνθρωπος πίσω απ’ την τρέλα;

Γυρίζει γυρίζει φριχτά ο στρογγυλός ο δρόμος γυρίζουν γυρίζουν φριχτά στο στρογγυλό το δρόμο χιλίων ειδών ανθρώποι μηχανές ποικίλων μορφών

πεζόδρομοι και οι δυο η Ερμού πιο ιστορική θα την έχεις αγοράσει έστω μια φορά στην Monopoly ντύνεται με την τελευταία λέξη της μόδας πάντα καθαρή, φωτεινή το βράδυ καλύπτει τις ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου – όπως θα μάθεις από το πρώτο αποτέλεσμα- την Ερμού, την φυλάει ο Δίας και ενώνει το Θησείο με το…

Πέσε στα γόνατα, προσκύνα το πανάγιο χώμα με την ψυχή κατάκορφα στον ουρανό υψωμένη, όποιος και να σαι, όθε και να σαι κι ό,τι — άνθρωπος να σαι! Πιότερο, αν είσαι του λαού ξωμάχος, χερομάχος, φτωχόπαιδο, που αθέλητα σε βάλαν να καρφώσεις τον αδερφό σου αντίκρα σου — με μάνα εσύ και κείνος!

                 Σκασμένος απ’ το ποίημα που δεν έβγαινε, πήρα τους δρόμους μέρα Επιταφίου. Έρημη Αθήνα κι όσοι μείναν αφουγκράζονταν σ’ όλες τις ενορίες το ίδιο θάμα. Εγώ πάλι στο νου μου είχα το θαύμα μου, εκείνο που δεν έλεγε ν’ ανάψει, όταν μου ζήτησαν φωτιά.

Μαρία θυμάσαι στις ράγες του τραμ εκείνο το πένθος είχαμε βγει απ’ το μικρό εστιατόριο της Λαχαναγοράς όταν ο ήλιος έκρουε τα χαράματα. Ξάφνου τη λάμψη πήρες άλλου άνθους ενώ μοναξιασμένη ακούγεται κοντά μας η καμπάνα της Μεγάλης Πέμπτης κι ο Γιάννης να κοιτάζει ακτήμων.

ζούμε την εποχή της Ψυττάλειας. έξι εκατομμύρια χρόνια νησί, έντεκα χρόνια πλατφόρμα. project Ψυττάλεια, Σαμσών Ρακάς

Τούτη η μέρα που πετάχτηκε απ’ την κερκίδα του ορίζοντα σαν μια ξανθή ιαχή σηκώνοντας στον ώμο της σαν δροσερό σακκίδιο την πατημένη μας ελπίδα μας έφερνε μέσα απ’ τα καθημερινά δρομολόγια του ψωμιού στους χαμηλούς λόφους και στα γήπεδα του ξεχασμένου αέρα.

Η σκάλα στον κήπο μας ανεβαίνει στο φεγγάρι. Η βουκαμβίλια δίπλα είναι η ελπίδα για τις καλύτερες μέρες. Η ηλιαχτίδα που πέφτει στο γιασεμί είναι ο δρόμος για τη ζωή. Πριν δεν είχαμε σκάλα, είχαμε τοίχο. Ήταν ψηλός και έκρυβε το φεγγάρι.