Γέλιο τῶν θεῶν, Σαρωνικέ, πάντα μεγάλε, ποὺ δρομεῖς, τοῦ πλοίου μας εὐλογία, ὅμοια γαλήνη σου βαθιὰ κι ὅμοια βαθιὰ θ᾿ ἀκούαμε μεῖς ἐδῶ τὴν τρικυμία.

ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ Μνήμη Μήτσου Αλεξανδρόπουλου Κι όμως κι αυτοί ξεκίνησαν κάποτε με τη χαριτωμένη αφέλεια και την κρυφή ματαιοδοξία ν’ αναμορφώσουν τον κόσμο. Ξεκίνησαν όλοι μαζί, καθένας χώρια, και τόδαν και τόβλεπαν: καθένας για ένα δικό του λόγο, μια ξεχωριστή φιλοδοξία, στεγασμένη κάτω από μια μεγάλη ιδέα, έναν κοινό σκοπό, – διάφανη στέγη που κάτω…

Ομορφιά στου δειλινού τον πλαγίαυλο αργά που πάνε οι λυπημένοι μέσ’ στα φυλλώματα του Εθνικού Κήπου κι όταν κάθονται στα γαλανά παγκάκια ταξιδεύουν σε καλύτερες ημέρες του μέλλοντος

Κύπελλο παλιό λησμονημένο στα κράσπεδα της Ακροπόλεως,

«ἐς δάκρυα ἔπεσε το θέητρον» (Ἡρόδ.) Καθώς βγήκε στο φως από τον Υπόγειο της Ομόνοιας σαν από σκοτεινή καταπακτή από ξεχασμένη γαλαρία ορυχείου με χιλιάδες αμίλητους νεκρούς συντρόφους να ταξιδεύουν μαζί του, δεν είχε στο κεφάλι του στεφάνι καμωμένο από λίγα χορτάρια που ’χαν μείνει στην έρημη γη.

Πόσο που μ’ έβλαψε το κλίμα αυτής της πόλης. Λέει ο γιατρός… μα ό,τι να κάνεις κάθε μέρα συναντάς την κυλιόμενη απελπισία της Ομόνοιας και τα ικετήρια βλέμματα των κιναίδων στα ουρητήρια που σε ρωτούν διαρκώς την ώρα.

Κορίτσι-εξουσία του λεωφορείου μέσα στο βράδυ κάθεσαι πλάι μου όπως ξανθό άνθος πίσω από φράχτην όπως άστρο που περπατάει στον κόρφο μου κι όμως μου λέει: Θα φύγω.

Εν πρώτοις μόλις κατεβής εκ του σιδηροδρόμου, ευρίσκεσαι απέναντι βαθείας υπονόμου. Αλλά καθόσουν προχωρείς ο δρόμος μεγαλώνει και σε κυττάζουν βλοσυρώς και άνθρωποι και όνοι.

Δὲ σὲ σκεπάζει, ὦ Ἀττική, βαρειὰ χλαμύδα, ἐσένα Τὸ δάσος τὸ βαθήσκιωτο. Γυμνὰ τὰ θεῖα σου μέλη, Μαστοί, λαγόνες γλαφυρές, σφυρά, κάλλη γραμμένα. Καὶ στάζει ἀπὸ τὰ χείλη σου τοῦ Ὑμηττοῦ τὸ μέλι. Π. Νιρβάνας, «Αττική», Εκλεκταί Σελίδες: Ποιήματα, Αθήνα, 1922.

Έρχομαι ήσυχα ήσυχα φεύγω Είμαι μέσα στο βιαστικό πλήθος της πλατείας του Κάνινγκ Ο ύπνος μου εξουθενώνει το μυαλό δεν είχα ποτέ ανάγκη από ξεκούραση κι από υφασμένα στερεότυπα: το κτίριο νοικίάζεται είναι σταχτί κι έχει κτισμένα παράθυρα.

Ξύπνησες με την επιθυμία να σκοτώσεις. Γευόμενος την ευωδιά των κρίνων. Τα μάτια σου οι φύλακες της αθωότητας σου. Οι ελπίδες σου τα λιγοστά εντελβάϊς.

Ήταν εντελώς στα αρχίδια μου αν αυτό το ποτάμι λεγόταν Ιλισσός Αυτό που είχε σημασία, ήταν ότι ήταν το μοναδικό μέρος που μπορούσα να χωθώ για να ξεφύγω από τους μπάτσους Μπήκα από την είσοδο στην Καλλιθέα κι άρχισα να τρέχω μέσα στο στεγασμένο τσιμεντομένο ποτάμι ώσπου έτρεχα στο απόλυτο σκοτάδι χωρίς να βλέπω εντελώς…

Πολυαγαπημένες εικόνες της Αθήνας Στη συνοικία της Πλάκας δίπλα στο Μοναστηράκι ένας δρόμος λαϊκός με μαγαζιά πολλά.

Όταν έφευγα μέσα στον συμμοριτοπόλεμο απ’ τα χωριά του Όταν έφευγα όπου γεννήθηκα εν Ι.Π. Μεσολογγίου Όταν έφευγ’ από το Μεσολόγγι που δεν επέστρεψα όταν έφυγα Όταν κατεβαίνοντας απ’ το σχολείο στο Χαλάνδρι Όταν απέναντι στα χάνια και τη μικρή στενή οδό για να περάσω Όταν η Φιλοθέη ήταν ένας κινηματογράφος

Βρέχει Η Οδός Καλλιδρομίου δεν βράχηκε ποτέ Μόνο από δάκρια πνιγόταν χωρισμένων και απολυμένων Και από σφαίρες… γέλια παιδιών… σιωπές εραστών… Καφέδες και τσιγάρα φοιτητών καφάσια με φρούτα και λαχανικά σε πάγκους τα Σάββατα

Σχεδόν ογδόντα χρόνια – είναι πολλά αυτά που μας χωρίζουν. Με γέννησε το Μεταξουργείο με άρπαξε από της Κατοχής τα δόντια η Κεφαλλονιά και με φανάτισε Σου γράφω τώρα από το κάποτε πολύδροσο Χαλάντρι εγώ ο πρώτος σου πακιστανός ο αόρατος άνθρωπος

Δεν έχω τίποτα γι’ αυτήν εδώ τη γυναίκα ούτε λύπη, ούτε κατανόηση, ούτε φωτιά για το τσιγάρο της

Κι ἀνέβηκα! Καὶ ξέφυγα! Καὶ χάμου ἡ Ἀθήνα σὰ νὰ πέθανε. Τὰ μύρα βουνίσια μὲ χτυπήσανε. Τριγύρα τὰ πεῦκα εἶναι προστάτισσα φρουρά μου.