Αυτοκτονία είναι η αμφιβολία ανάμεσα Πανεπιστημίου και Σταδίου είναι η σύγχυση της απροπόνητης ομπρέλας

Στον Ευγένιο Αρανίτση I Ξυπνήσαμε μια μέρα σε μια χώρα που η καλοσύνη ήταν μια λέξη που είχε φθαρεί. Ψάξαμε το δρόμο για τη θάλασσα, δεν τον βρήκαμε.

Ακόμα φοβάμαι ν’ ανοίξω την πόρτα το βράδυ. Κι αν καμιά φορά ανέμελος πετάγομαι στο δρόμο, ένα χέρι είναι, όπως και τότε, που πισθάγκωνα με δένει, ενώ ξοπίσω μου αόρατοι φυλάγαν να μ’ αρπάξουν νομάτοι τρεις χιλιάδες, μαγκουροφόροι, τέως χίτες, κουκουλοφόροι και ραβδάτορες της τρισενδόξου Μεσσηνίας. Αθήνα, πόλη επική και χαμένη.

Καθώς ο Κητς διαβάζοντας τον Όμηρο του Τσάπμαν έβλεπε πέρα να περνούν τα πλοία των αχαιών κι άκουγε για τον Έκτορα και τις Κυκλάδες, έτσι κι εγώ στο θρύλο σου περπάτησα μικρός απ’ την «Οδύσσεια», τη «Ρουσία» και τον «Πρωτομάστορα».

Δεν υπάρχει πιο γαλάζιο χρώμα από το χρώμα του ύπνου καθώς τον διασχίζουν τα βλέφαρα του ασυρματιστή ο θάνατος, σουλατσέρνοντας με τις ριγέ πυτζάμες στη γέφυρα, τοκίζει τη διάρκειά του μετρώντας τις μέρες του με τις νύχτες μας

Ἀπὸ τὴ νέα πληγὴ ποὺ μ᾿ ἄνοιξεν ἡ μοίρα ἔμπαιν᾿ ὁ ἥλιος, θαρροῦσα, στὴν καρδιά μου μὲ τόση ὁρμή, καθὼς βασίλευε, ὅπως ἀπὸ ραγισματιὰν αἰφνίδια μπαίνει τὸ κύμα σὲ καράβι π᾿ ὁλοένα βουλιάζει. Γιὰ ἐκεῖνο πιὰ τὸ δείλι, σὰν ἄρρωστος, καιρό, ποὺ πρωτοβγαίνει ν᾿ ἀρμέξει ζωὴ ἀπ᾿ τὸν ἔξω κόσμον, ἤμουν περπατητὴς μοναχικὸς στὸ δρόμο…

Ἴσως ἴσως μικρὸ ζωύφιο ἴσως ὅταν πέσαν στὸ ἴσως τὸ ἀπόγευμα ὁ καιρὸς τὸ βλέμμα τὰ μαλλιά Μπερδεύτηκαν τὰ λόγια κι οἱ προθέσεις σὲ μιὰ μικρὴ διαδρομὴ στὴν Προποντίδος πρὸς τὴν Καλλίπολη

Όμορφη πόλη η Αθήνα τη νύχτα Ακρόπολη έως Φιλοπάππου και Πνύκα κι ανάμεσα εκεί κάτι σπίτια που’ χουν κάτι σφίγγες σιρίτια,

Στα δρομάκια του συνοικισμού μας αναστήθηκε χτες ο Χριστός. Άξαφνα, τον είδαμε να περπατάει δίπλα μας. Παρά τρίχα να μην τον πάρουμε είδηση, τόσο πολύ σού έμοιαζε, αδερφέ μου, τόσο πολύ τού έμοιαζες, αδερφέ μου. Αυτός δεν συλλογίστηκε την μπόχα. Αυτός δεν συλλογίστηκε τις λάσπες, το σκουπιδαριό.

Οι γιορτινές μέρες πυκνοκατοικημένες γυναίκες αγκαλιάζουν πράσινα κλωνιά δεν κλαίνε κι ο γέρος εθνικός κήπος κουβαλάει στις πλάτες του τρεις πεθαμένους κύκνους

Αυτή είναι η ιστορία ενός χαρταετού που δεν είχα ποτέ. Μπορεί να έπαιζα στα μάρμαρα του Θησείου που άλλο δεν είχαν στο μυαλό τους παρά μόνο πώς –με χρόνια με καιρούς– θα ξαναγύριζαν στο χώμα

Τσιμέντο και σίδερο στον πνιγμένο αέρα πανάρχαια γόησσα Αθήνα γυαλίζει τ’ άσπρο σου στήθος απόψε άσε με να σου το σφίξω μέχρι να πονέσεις χύνοντας κόκκινο γάλα καθώς θ’ ακούς το τραγούδι της συνουσίας παράμερα στα δεντράκια δύο μαθητών του γυμνασίου και το ρυθμό της καρδιάς μου σ’ αυτό το βράδυ των μεθυσμένων συντριβανιών του…

Γέλιο τῶν θεῶν, Σαρωνικέ, πάντα μεγάλε, ποὺ δρομεῖς, τοῦ πλοίου μας εὐλογία, ὅμοια γαλήνη σου βαθιὰ κι ὅμοια βαθιὰ θ᾿ ἀκούαμε μεῖς ἐδῶ τὴν τρικυμία.

ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ Μνήμη Μήτσου Αλεξανδρόπουλου Κι όμως κι αυτοί ξεκίνησαν κάποτε με τη χαριτωμένη αφέλεια και την κρυφή ματαιοδοξία ν’ αναμορφώσουν τον κόσμο. Ξεκίνησαν όλοι μαζί, καθένας χώρια, και τόδαν και τόβλεπαν: καθένας για ένα δικό του λόγο, μια ξεχωριστή φιλοδοξία, στεγασμένη κάτω από μια μεγάλη ιδέα, έναν κοινό σκοπό, – διάφανη στέγη που κάτω…

Ομορφιά στου δειλινού τον πλαγίαυλο αργά που πάνε οι λυπημένοι μέσ’ στα φυλλώματα του Εθνικού Κήπου κι όταν κάθονται στα γαλανά παγκάκια ταξιδεύουν σε καλύτερες ημέρες του μέλλοντος

Κύπελλο παλιό λησμονημένο στα κράσπεδα της Ακροπόλεως,

“ἐς δάκρυα ἔπεσε το θέητρον” (Ἡρόδ.) Καθώς βγήκε στο φως από τον Υπόγειο της Ομόνοιας σαν από σκοτεινή καταπακτή από ξεχασμένη γαλαρία ορυχείου με χιλιάδες αμίλητους νεκρούς συντρόφους να ταξιδεύουν μαζί του, δεν είχε στο κεφάλι του στεφάνι καμωμένο από λίγα χορτάρια που ’χαν μείνει στην έρημη γη.

Πόσο που μ’ έβλαψε το κλίμα αυτής της πόλης. Λέει ο γιατρός… μα ό,τι να κάνεις κάθε μέρα συναντάς την κυλιόμενη απελπισία της Ομόνοιας και τα ικετήρια βλέμματα των κιναίδων στα ουρητήρια που σε ρωτούν διαρκώς την ώρα.

Κορίτσι-εξουσία του λεωφορείου μέσα στο βράδυ κάθεσαι πλάι μου όπως ξανθό άνθος πίσω από φράχτην όπως άστρο που περπατάει στον κόρφο μου κι όμως μου λέει: Θα φύγω.

Εν πρώτοις μόλις κατεβής εκ του σιδηροδρόμου, ευρίσκεσαι απέναντι βαθείας υπονόμου. Αλλά καθόσουν προχωρείς ο δρόμος μεγαλώνει και σε κυττάζουν βλοσυρώς και άνθρωποι και όνοι.

Δὲ σὲ σκεπάζει, ὦ Ἀττική, βαρειὰ χλαμύδα, ἐσένα Τὸ δάσος τὸ βαθήσκιωτο. Γυμνὰ τὰ θεῖα σου μέλη, Μαστοί, λαγόνες γλαφυρές, σφυρά, κάλλη γραμμένα. Καὶ στάζει ἀπὸ τὰ χείλη σου τοῦ Ὑμηττοῦ τὸ μέλι. Π. Νιρβάνας, «Αττική», Εκλεκταί Σελίδες: Ποιήματα, Αθήνα, 1922.

Έρχομαι ήσυχα ήσυχα φεύγω Είμαι μέσα στο βιαστικό πλήθος της πλατείας του Κάνινγκ Ο ύπνος μου εξουθενώνει το μυαλό δεν είχα ποτέ ανάγκη από ξεκούραση κι από υφασμένα στερεότυπα: το κτίριο νοικίάζεται είναι σταχτί κι έχει κτισμένα παράθυρα.

Ξύπνησες με την επιθυμία να σκοτώσεις. Γευόμενος την ευωδιά των κρίνων. Τα μάτια σου οι φύλακες της αθωότητας σου. Οι ελπίδες σου τα λιγοστά εντελβάϊς.