Περιμένοντας στη βροχή καταλαβαίνω καλύτερα τα λόγια που είχα προσπεράσει με τον φόβο μη βραχώ απο τον θυμό σου.

Φορώ το σκάφανδρό μου και περιφέρομαι στο ενυδρείο της πόλης. Οι δρόμοι της όλοι βρίθουν από δύτες θολών νερών. Σώματα πνιγμένων που αιωρούνται αγκιστρωμένα στις πετονιές, δυσκολεύουν την κυκλοφορία.

Φράνκενσταϊν ή καλύτερα άτιτλο στραβά που σ’ έραψα στραβά στραβά θα με ξηλώσεις Αγαπητέ κύριε, εγώ σας έκανα καλό με τόσους εφιάλτες γιατί μετά, το δροσερό νερό μετά, το χάδι στα μαλλιά το «σώπα, ξημερώνει».

Κατα Μήκος της Νύχτας       περπάτησα έρημος μέσα κι έξω μου έχοντας γενάτο κεφάλι και το αίσθημα του παράλογου. Απόψε η Πλάκα είναι μια χρυσαφιά γενειάδα• το φεγγαρόφως χυμένο κάτω όπου οι λέξεις πεθαίνουν αναζητώντας κάτι• ένα μόριο απ’ ό,τι φαντάστηκε ωραία ο Αρθούρος Ρεμπώ.

Μ’ αρέσει που η πόλη μας Δε θα ‘ναι πια ποτέ αυτή που ήταν. Γύρω μου αντηχούν όλες οι γλώσσες Τριών τουλάχιστον ηπείρων φορτία και καραβιές. Εφημερίδες κάθε αλφαβήτου στα περίπτερα Σχολεία πολύχρωμων παιδιών.