Δὲ σὲ σκεπάζει, ὦ Ἀττική, βαρειὰ χλαμύδα, ἐσένα Τὸ δάσος τὸ βαθήσκιωτο. Γυμνὰ τὰ θεῖα σου μέλη, Μαστοί, λαγόνες γλαφυρές, σφυρά, κάλλη γραμμένα. Καὶ στάζει ἀπὸ τὰ χείλη σου τοῦ Ὑμηττοῦ τὸ μέλι. Π. Νιρβάνας, «Αττική», Εκλεκταί Σελίδες: Ποιήματα, Αθήνα, 1922.

Έρχομαι ήσυχα ήσυχα φεύγω Είμαι μέσα στο βιαστικό πλήθος της πλατείας του Κάνινγκ Ο ύπνος μου εξουθενώνει το μυαλό δεν είχα ποτέ ανάγκη από ξεκούραση κι από υφασμένα στερεότυπα: το κτίριο νοικίάζεται είναι σταχτί κι έχει κτισμένα παράθυρα.

Ξύπνησες με την επιθυμία να σκοτώσεις. Γευόμενος την ευωδιά των κρίνων. Τα μάτια σου οι φύλακες της αθωότητας σου. Οι ελπίδες σου τα λιγοστά εντελβάϊς.

Ήταν εντελώς στα αρχίδια μου αν αυτό το ποτάμι λεγόταν Ιλισσός Αυτό που είχε σημασία, ήταν ότι ήταν το μοναδικό μέρος που μπορούσα να χωθώ για να ξεφύγω από τους μπάτσους Μπήκα από την είσοδο στην Καλλιθέα κι άρχισα να τρέχω μέσα στο στεγασμένο τσιμεντομένο ποτάμι ώσπου έτρεχα στο απόλυτο σκοτάδι χωρίς να βλέπω εντελώς…

Πολυαγαπημένες εικόνες της Αθήνας Στη συνοικία της Πλάκας δίπλα στο Μοναστηράκι ένας δρόμος λαϊκός με μαγαζιά πολλά.

Όταν έφευγα μέσα στον συμμοριτοπόλεμο απ’ τα χωριά του Όταν έφευγα όπου γεννήθηκα εν Ι.Π. Μεσολογγίου Όταν έφευγ’ από το Μεσολόγγι που δεν επέστρεψα όταν έφυγα Όταν κατεβαίνοντας απ’ το σχολείο στο Χαλάνδρι Όταν απέναντι στα χάνια και τη μικρή στενή οδό για να περάσω Όταν η Φιλοθέη ήταν ένας κινηματογράφος

Βρέχει Η Οδός Καλλιδρομίου δεν βράχηκε ποτέ Μόνο από δάκρια πνιγόταν χωρισμένων και απολυμένων Και από σφαίρες… γέλια παιδιών… σιωπές εραστών… Καφέδες και τσιγάρα φοιτητών καφάσια με φρούτα και λαχανικά σε πάγκους τα Σάββατα

Σχεδόν ογδόντα χρόνια – είναι πολλά αυτά που μας χωρίζουν. Με γέννησε το Μεταξουργείο με άρπαξε από της Κατοχής τα δόντια η Κεφαλλονιά και με φανάτισε Σου γράφω τώρα από το κάποτε πολύδροσο Χαλάντρι εγώ ο πρώτος σου πακιστανός ο αόρατος άνθρωπος

Δεν έχω τίποτα γι’ αυτήν εδώ τη γυναίκα ούτε λύπη, ούτε κατανόηση, ούτε φωτιά για το τσιγάρο της

Κι ἀνέβηκα! Καὶ ξέφυγα! Καὶ χάμου ἡ Ἀθήνα σὰ νὰ πέθανε. Τὰ μύρα βουνίσια μὲ χτυπήσανε. Τριγύρα τὰ πεῦκα εἶναι προστάτισσα φρουρά μου.

Συμφόρηση κυκλοφορίας… Στους διαδρόμους της Αθήνας μες στη βροχή δαιμονισμένα όλα μαζί κορνάρουν τα φορεία

Όχι μαμά, δεν μπορούμε να περιμένουμε στην οδόν Ερμού σαράντα χρόνια για να φτάσουμε στον Άγνωστο, δεν μπορούμε στην οδόν Ερμού σαράντα χρόνια, όχι μαμά στην Ερμού σαράντα χρόνια, δεν φτάσαμε ακόμα στο Σύνταγμα δεν φτάσαμε στον Άγνωστο

(Μονόλογος της Ελλάς) Ξαλάφρωσα από κάθε περιττό, απ’ τη μεγάλη αγγάρεια να στοχάζομαι, να μιλάω και να γράφω, να διαλέγω τους δημίους μου — προσφέρνονται μονάχοι!

Όταν η στροφή στην Αλβάνιτσα και το πέρασμα στο Μπέλετσι μέσα απ’ το ποτάμι. Όταν εκείνο το ποτάμι με τις πέτρες του στη Ήπειρο, τ’ άλλο στην Ιταλία. Όταν ο σκουριασμένος σκελετός του αυτοκινήτου στο Βυζίτσι. Όταν ο δρόμος για τον Αγιαντρέα και το κόκκινο σπίτι. Όταν οι μπανιέρες στο Κατάκωλο μέσα στην ήσυχη θάλασσα.…

Αλήθεια, πριν από πόσα χρόνια καθίσαμε σ’ αυτό το τραπέζι κι αρχίσαμε την τελευταία παρτίδα; Έξω η μεγαλούπολη, οι σταθμοί γεμάτοι, οι μετανάστες κλαίνε οι πυροσβεστικές αντλίες είναι η κραυγή του μίσους που ανάβει τις μεγάλες πυρκαγιές οι δρόμοι ανάστατοι σαν τις σκέψεις ενός μανιακού, τα παράθυρα ανοιχτά σαν παγίδες και στην οδό Αγίας Θέκλας…

μου αρέσει να περπατάω στην Ερμού όχι στην πάνω Ερμού με τα μπραντνειμς στην κάτω Ερμού με τα φαντάσματα έχω δει αρκετά εκεί να σουτάρουν πρέζα να κάνουν ορθοπεταλιές να χορεύουν βαλς τελευταία μάλιστα ακολούθησα ένα με κατάλαβε, μου λέει τι θες να δω που πας μόνο έλα μου λέει και μπαίνει στον αρχαιολογικό χώρο…

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μετς. Κάνουν ό,τι λάχει.

Είδα και είδα θησαυρούς από κόκαλα: σωρούς κατάλευκους και μια στούπα χορτάρι κι ας έβρεχε. Κυλούσε ο Ηριδανός σε λάστιχα ποτίσματος κι αλλού ντιζελομηχανές αντλούσαν βούρκο από αρχαίες τρύπες.