Ακόμη δεμένος στον πάγκο. Είχα γίνει ένα με τον πάγκο. Μια μύγα που πιάστηκε στα σαρκοβόρα φυτά. Αυτές τις στιγμές δεν υπάρχεις. Ο Γκαραβίτης με ρωτάει αν μ’ άρεσε. Το ένα μου πόδι έχει σπάσει, λέει, δεν θα γλυτώσω τη γάγγραινα αν συνεχίσω έτσι. Να σώσω τουλάχιστον το άλλο, που είναι γερό ακόμη.
«Τι με κοιτάς, ρε πούστη, σαν τον γάιδαρο που κλάνει; Θα μιλήσεις, ρε πούστη;»
Ξανά. Επενεργούσε πάνω μου μια ακατάληπτη δύναμη. Δεν είναι πόνος. Ο πόνος είναι κάτι που ορίζεται. Αυτό είναι ένα αίσθημα εκμηδενισμού. Προσπαθούσα να καταλάβω σε ποιο σημείο χτυπάει. Ήταν αδύνατο. Από πού έρχεται αυτό το πράγμα; Τον έβλεπα τον Γκαβαρίτη, έβλεπα το λοστάρι, που ανεβοκατέβαινε στα πέλματα, αλλά πέλματα δεν υπήρχανε. Περιμένεις, περιμένεις, και κάποιο ένστικτο σου λέει: «Φτάνει πια, αρκετά. Ξέφυγε, μπορείς να ξεφύγεις. Αρκετά πια!». Αυτό το αίσθημα είναι πολύ έντονο. Κυριαρχεί πάνω από τον φάλαγγα. Αισθάνεσαι μια στιγμή πως είναι πολύ φυσικό. Έτσι πρέπει να γίνει. Θέλεις να ξεφύγεις. Το βλέπεις πως δεν θα μπορέσεις να αντισταθείς. Τότε φοβάσαι ακόμα περισσότερο. Έπειτα έρχεται μια ντροπή. Αυτά τα αισθήματα διαδέχονται το ένα το άλλο. Αλλά δεν γίνονται μέσα σε μια τάξη. Βρίσκεσαι στο κέντρο μιας δίνης. Είναι εκπληκτικό! Μπορεί κανείς να σκέφτεται κι εκείνη την ώρα. Μπορείς να θυμηθείς κάτι, να βάλεις το μυαλό σου να θυμηθεί πώς λέγεται ο τρίτος δρόμος μετά το σπίτι σου. Μπορείς να θυμάσαι πόσα τηλεφωνικά νούμερα ξέρεις απέξω. Η νέα σου εμπειρία σ’ απομακρύνει. Το πελέκημα συνεχίζεται. Παρ’ το απόφαση, δεν υπάρχει έλεος. Είναι αυτοί κι εμείς. Εμείς; Ποιοι εμείς; Δεν ξέρεις. Ξέρεις ένα πράγμα, σίγουρο, καθαρό. Όχι, μ΄αυτούς δεν υπάρχει γέφυρα. Ανήκουμε σ’ άλλον πολιτισμό. Πρέπει να κρατηθείς. Σε λίγο θα λιποθυμήσεις. Εκπληκτικά φτιαγμένος ο άνθρωπος. Κάποιος από τους δυο μας θα κουραστεί, κάποιος θα εγκαταλείψει αυτήν την αναμέτρηση. Αναμέτρηση! Και γιατί όχι; Ανώνυμος ο Έλλην: αντίσταση· η αρχή της αρετής είναι η αντίσταση. Και γιατί όχι μια αναμέτρηση; Τουλάχιστον αυτή τη στιγμή. Εκείνος κι εγώ. Ακριτικά τραγούδια. Διγενής. Δεν τόνιζα σωστά μια φράση στη σχολή, φώναζε ο δάσκαλος. Φωτογραφίες από την Αντίσταση: αντάρτες. Η φωτογραφία του Κρητικού μπροστά στο απόσπασμα. Έτοιμος για εκτέλεση. Αρπάζει την ξιφολόγχη του Γερμανού και τον σκοτώνει. Τινάζομαι τώρα που νιώθω δυνατός, γκρεμίζομαι, χάνομαι.Περικλής Κοροβέσης, Ανθρωποφύλακες, 1969.
Διαβάστε επίσης για την το κτήριο Μπουμπουλίνας 18 και Τοσίτσα γωνία που στέγαζε την Υποδιεύθυνση Γενικής Ασφάλειας Αθηνών την περίοδο της Χούντας στο κείμενο της Κανελίας Κουτσανδρέα εδώ.