Πόσοι ανυποψίαστοι τοίχοι με στιχάκια;
Για τον Υμηττό πάνω απ’τα ντουβάρια, ένα τραγούδι στο δρόμο για το Σκοπευτήριο, τις ανυπόφορες πράξεις μας κάτω από τον Αττικό ουρανό ,για τη σύγχυση της απροπόνητης ομπρέλας ανάμεσα Πανεπιστημίου και Σταδίου αλλά και τη Δραπετσώνα μας.
Στίχοι παντού: στο δρόμο που ξεκινά από την Αθήνα για την Ελευσίνα, σε μια μικρή διαδρομή στην Προποντίδος προς την Καλλίπολη, ανεβαίνοντας τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας με τον Νίκο Καζαντζάκη, ενώ στην Άγκυρα και στην Αθήνα τα πλήθη διαδηλώνουν.
Αθήνα, πόλη επική και χαμένη, μαζί σου ρουφάμε τον ουρανό με καλαμάκι και κάνουμε τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών.
Χρόνια πολλά athensinapoem!