Αυτοκτονία είναι η αμφιβολία ανάμεσα Πανεπιστημίου και Σταδίου
είναι η σύγχυση της απροπόνητης ομπρέλας
κι εσύ που ερωτεύτηκες τον ουρανό της Σκοπέλου και πήρες ασπιρίνες στο Διδυμότειχο
σε διαρκή αγωνιστική κινητοποίηση αλλά μ’ ένα άτυχο ζώδιο
ζωχαδιάζεσαι με τη βροχή
– τι βροχή να συντάσσεται σε διωδίες με της νεραντζιάς τα φύλλα
και μια και μόνη τζιτζιφιά να διαχωρίζει ανά μέσον ύδατος και ύδατος
Αυτοκτονία είναι ο πούστης ο ταξιτζής με τη μεγάλη άρνηση
ο αντιστασιακός σερβιτόρος της πολυτελούς πιτσερίας
το χαμόγελο του μεσόκοπου οδοντίατρου
οι ρυτίδες του διοικητικού διευθυντή καθώς σου δείχνει με το δάχτυλο το πεπρωμένο
το πεπρωμένον σιγείν αδύνατον
αυτοκτονία είναι το κενό εξουσίας ανάμεσα στην ομπρέλα και τη λοξή βροχή.
Μάριος Μαρκίδης, «Καθημερινοί αυτόχειρες», Ποιήματα προτέρου εντίμου βίου, 1989.
Featured Image: http://briskakiphotography.tumblr.com/