Βρέχει
Μέσα από τα σίδερα
η βροχή
κι ο άνεμος
βρίσκουν τον τρόπο να μπούνε
στη φυλακή
Σηκώνω το κεφάλι
στο μικρό τετράγωνο κομμάτι
κομμένο σε μικρά τετράγωνα – στον ουρανό
του φυλακισμένου
Μολυβιά σύννεφα
κυλάνε
πάνω σε σύννεφα πιο μολυβιά.
Η βροχή δέρνεται με τον άνεμο
Είναι δική σου μέρα
Ο Υμηττός υψώνει την κορυφή του
πάνω απ’ τα ντουβάρια
Με καληνυχτίζει
μόνος αυτός από τον έξω
κόσμο
Τον καληνυχτίζω κι εγώ
Και πάνω απ’ την κορφή του
αντικρύζω τ’ αστέρια μου
τα δυο σου μάτια
να με κοιτάνε με βλέμμα αιώνιο
Ο Υμηττός είναι βουνό δικό σου
Σήμερα τον τυλίξανε τα σύννεφα
Πάνω από τα ψηλά ντουβάρια ο ουρανός
έμεινε μόνος
Βρέχει
Τέτοιες μέρες
μου μιλάς πιο πολύ
Τέτοιες μέρες
φτερουγάς αδιάκοπα
στο πλευρό μου
άσπρε μου αητέ
πουλί μου της καταιγίδας
Τέτοις μέρες
η ψυχή μου
ταξιδεύει μαζί
με τη δική σου
πάνω σ’ ένα σύννεφο
φορτωμένο
Καταιγίδα
Η ψυχή μου είναι δική σου
Ο ήλιος του Μάρτη γύρισε
για τέταρτη φορά
στη γη
Ήλιος λαμπρός Θριαμβευτής
σαν εκείνον που σε φώτιζε
σαν ανταμώσαμε στην αυλή
της Καλλιθέας
…………
Έλλη Παππά, «Μάρτης 1956» [απόσπασμα], Δουλειά της Φυλακής, 1979.
Featured Image: https://fifikia.tumblr.com/