Ξύπνησε μέσα του ο διάολος Και πήρε τους δρόμους και τα σοκάκια Και δρόμο για δρόμο, έχασε τον προορισμό Περπάταγε στην Πλατεία Ομόνοιας Στην Πλατεία Αβησσυνίας Στην Πλατεία Μουράτ Στην…
Εγώ, από τους στόχους που έταξα, όταν συγκάλεσα τον δήμο, ποιον εγκατέλειψα πριν τον πετύχω; Μάρτυρας αψευδής στο δικαστήριο του Χρόνου η μεγάλη μητέρα των Ολυμπίων θεών, η σκοτεινή Γη·1…
Στοιβαγμένοι όπως όπως στα κελλιά. Σερραίοι, Σαλονικιοί, Ξανθιώτες, Αθηναίοι, Κορίνθιοι. Ο καθένας με την ελπίδα του κι όλοι μαζί σαν πρόβατα επί σφαγήν.
από τα καλντερίμια του Πειραιά έως ένα υπόγειο στην Αβησσυνίας και από το 1927 στο σήμερα μια Αθήνα μουσική!
Αλλά ο εργάτης που θάφτηκε ζωντανός στη ζώνη του Περάματος και τα μωρά που έμειναν, κι ο νεαρός σπουδαστής του πρώην Τεχνικού (νυν Ενιαίου) που εργάζεται ευελικτότατα τις είκοσι πέντε…
Δουλέψανε σκληρά κι απόψε, είναι γεγονός. Πήρανε ύστερα τα στενά της Αθήνας, βράδυ, και η μυρωδιά του αλκοόλ τους οδήγησε σε ένα μπαράκι, όπου συνομήλικοί τους απολαμβάνανε τη συντροφιά ο…
Η Αθήνα εκτείνεται γύρω από την Ομόνοια Σε ακτίνα εικοσιπέντε χιολιομέτρων· δεν είναι τρομερό. Και πάλι κοίτα ο ουρανός πάνω της όσο πάει κι αδειάζει Απ’ την Αθήνα – απ’…
Κυριακή πρωί, Μοναστηράκι. Δυο σαγιονάρες σαρανταπέντε νούμερο έχουν αράξει στη σκιά και πουλάνε ξεθυμασμένες κολώνιες. Κάλτσες μανταλάκια, βατραχοπέδιλα. Αιγινήτικα φυστίκια που αρνούνται κατηγορηματικά ν’ αποχωριστούν το καύκαλό τους.
Τα ρεμπέτικα πέφτουν στ’ αυτιά μου, κι από τα μάτια η νοσταλγία τρέχει για τη Σμύρνη.
Αθήναι, 17 Ιουνίου 11 π.μ. Η είσοδος στο λιμάνι του Πειραιώς έχει μεγαλοπρέπεια. Ο ίδιος ο Πειραιεύς είναι μια εμορφότατη μικρή πολιτεία. Ωραίο το θέαμα. Τραβήξαμε για την Αθήνα –…
Κρατούσα στους ώμους το δόγμα, Ιούλιος ήταν οικογενειακός, Και το μυαλό εκείνης είχε χαλάσει Από τον καύσωνα, τις σκευωρίες Κι απ’ τη μικρή την αμοιβή.
Από Κορυδαλλό πήγα Γλυφάδα, Βούλα, Μοσχάτο, Ψυχικό, έχω πάει Αθήνα παντού και Άνδρος, Σαντορίνη, Μύκονος, έχω δει Έλληνες, έχω δει Ελλάδα. Οι πιο πολλοί δεν ξέρουν για Αφρική, κοιτάει χάρτη…
Ησυχάστε. Δεν πρόκειται για καμιά επέτειο (απ’ αυτές που λανσάρει ο «λυσσόδηκτος όχλος»), π.χ. για το γκρέμισμα της Σβάστικας από κάτι αργόσχολους νεανίες. Παρακαλώ. Είναι καιρός τώρα για τέτοια «σουβενίρ»;
Πόσοι ανυποψίαστοι τοίχοι με στιχάκια; Για τον Υμηττό πάνω απ’τα ντουβάρια, ένα τραγούδι στο δρόμο για το Σκοπευτήριο, τις ανυπόφορες πράξεις μας κάτω από τον Αττικό ουρανό ,για τη σύγχυση της απροπόνητης…
