Η θέα της Ακρόπολης ως ‘ερμηνεία’, εν μέσω σύγχρονων αστικών ‘ερειπίων’, χαρτογραφημένη και φωτογραφημένη κατ’ εξοχήν ‘αφ’ υψηλού’, σε συσκευασία δώρου, έτοιμη για την λαίμαργη οπτική κατανάλωσή της. Η θέα από τις ταράτσες, εξ ορισμού απογειωμένη. Από χαμηλά η επαφή γίνεται πιο προβληματική. Ο Παρθενώνας μοιάζει να επικρέμεται στον ουράνιο θόλο της Αθήνας σχεδόν σαν άλλος άχρονος Θεός. Όπως στο έργο του Giuseppe Lo Schiavo, ‘αποκαθαρμένος και άμωμος’, επιπλέει σε απόσταση ασφαλείας. Στις λήψεις διακρίνεται μια διαρκής εκτόξευση! Σαν κάποτε να μην ενδιαφέρει καθόλου η ίδια η πόλη παρά μόνο το ‘έξω’ απ’ αυτήν. Ο βράχος, ένας μακρινός συγγενής που μιλά με λόγια βαριά και που στο τέλος σε κουράζει. Ίσως οι πιο πολλοί απλά να προτιμούσαν μια άλλη πόλη ή την μετανάστευση. Κι όμως, μέσα στις αποσκευές τους γλιστράει ανύποπτα κι αυτός εδώ ο ‘ιερός’ βράχος. Ακρόπολη ως κάτι αναπόφευκτο. Το αρχικό εκείνο «Α» σαν στερητικό, υποδηλώνει μια θλιβερή, απροσδιόριστη απουσία.
Ιωάννα Γαλανάκη, Μια εσωτερική περιήγηση στην Αθήνα εμπνευσμένη από κάποιες φωτογραφίες του πρότζεκτ ‘Αθήνα-Θέα‘. Βρείτε αυτό και άλλα κείμενα εδώ.
Feature photo: Ανάργυρος Δρόλαπας