And in the middle as with companions
WALT WHITMAN
Σημαδεμένοι τοίχοι, μαύρες πόρτες,
ξεδοντιασμένα στόματα ζητιάνων,
γραφές του κάτω κόσμου ακατάληπτες
και κτίρια κουφάρια σαν σε πόλη
βομβαρδισμένη. Α, καλή μου Αθήνα,
είδα προχτές σ’ ένα ντοκυμανταίρ
πόλεις μετά τον πόλεμο, Γκερνίκα,
Λονδίνο, Βαρσοβία, Δρέσδη, Στάλινγκραντ –
η τρομερή σιωπή των ερειπίων.Πώς βρέθηκα εδώ να περπατώ
με θάνατο δεξιά κι αριστερά μου,
δίδυμο φάσμα φόβου, και δεν βλέπω
ν’ ανθίζουν στο κατώφλι οι πασχαλιές
ούτε στα κράσπεδα οι πικροδάφνες,
κι οι δρόμοι παραδόθηκαν στη σκόνη
κι οι προσευχές στον άνεμο; Flâneur
λοιπόν κι εγώ; Τέτοια παρηγοριά
prêt-à-porter μην την καταδεχτείς.Κι αν ίσως σ’ αντικρίσω, αγαπημένη,
στη θύρα της Παράδεισος, θ’ ακούσω
το φιλησάτω με, ο αδελφιδός μου;
Τον ίσκιο σου πεθύμησα και κάθισα
λίγη δροσιά του κήπου σου να πάρω,
και μ’ έδιωξαν οι φύλακες και πήγα
μόνος στον κλήρο του μεσημεριού
και ομοιώθηκα με τους απόκληρους,
με τους φτωχούς και τους κατατρεγμένους.Δεν λέω πια πως τραγουδώ – τραγούδι
δεν μένει σε γραφές και μιδρασείμ,
κι ο πόνος μόνος του δεν τραγουδιέται.
Κι αν ίσως σ’ αντικρίσω, αγαπημένη,
πως θ’ ακουστεί η φωνή του αδελφιδού σου
στην τρομερή σιωπή των ερειπίων;
Στον κήπο σου βουβός θα σε κοιτάζω,
μαύρα φτερά στους ώμους μου σαν να ‘μαι
αρχάγγελος, και θα σε προσκυνήσω.Διονύσης Καψάλης, “Η Προσκύνηση”. Ο Καταρράκτης, 2022.