Έρχομαι ήσυχα
ήσυχα φεύγω
Είμαι μέσα στο βιαστικό πλήθος
της πλατείας του Κάνινγκ
Ο ύπνος μου εξουθενώνει το μυαλό
δεν είχα ποτέ ανάγκη από ξεκούραση
κι από υφασμένα στερεότυπα:
το κτίριο νοικίάζεται
είναι σταχτί
κι έχει κτισμένα παράθυρα.
Είναι ευχάριστο να το παρατηρώ
μέσα από το βιαστικό πλήθος
τα πεζοδρόμια που γλιστρούν
τα καυσαέρια που εκπυρσοκροτούν
μέσα
από τη βρώμικη
πλατεία του Κάνινγκ.
Πέθανε – λένε – για την ελευθερία
τη δική του
ή των άλλων
όταν κάποιος πεθαίνει
πεθαίνοντας το δικό του θάνατο
είναι ελεύθερος
Μα όταν πεθαίνεις
ένα θάνατο δικασμένο
ελευθερία δεν υπάρχει.
Κάτω από τη σημαία της βίας και της ταπείνωσης
ποτίζουμε ένα σπόρο
που δε βλάστησε
και δε σπάρθηκε
ποτίζουμε τους εγκεφάλους μας
μα το καλό
και το κακό
δεν έρχονται μόνα τους.
Είμαι μόνος
Λές
Είμαι μόνος
κι αυτό δεν αφορά
καθόλου το βιαστικό πλήθος
της πλατείας του Κάνινγκ.
Είμαι ελεύθερος
Λές
Είμαι ελεύθερος
μα το πλήθος
της πλατείας του Κάνινγκ
δε σε ακούει
δε μιλά τη γλώσσα σου
του αρκούν τα καυσαέρια
τα πεζοδρόμια
το κτίριο με τα κτισμένα παράθυρα.
Αδιαφορεί εντελώς
Το πλήθος βλέπει το κτίριο
με τα κτισμένα παράθυρα
και τι το νοιάζει
αν πίσω από τα κτισμένα παράθυρα
κόβουν τις φλέβες τους
οι τρισδιάστατες λέξεις.
Νατάσα Χατζιδάκι, «Πρωινό», Στις Εξόδους των Πόλεων (1971)
Featured Image: Kannigos Square (https://www.flickr.com/photos/fasp1nos/)