Το σκοτάδι σα να μην υπήρχε.
Του φωτός εκείνη η μέγιστη καταβόθρα
που κρύψαμε τα σάλια μας και κανείς
δεν τα ‘δε·
ίσως στο θολωμένο ίκτερο
της Στουρνάρα,
στου Στρέφη ή στη Ζαΐμη ίσως.
Μα καθώς φλεγμαίναμε αποστήματα
πεζοδρομίων,
το χέρι μας χαϊδεύανε υφάλμυρες πουτάνες
μη δίνοντας ψιθυριστά των ματιών συγχώρεση
ούτε άφεση αμαρτιών υγρών εξομολογήσεων.
Νίκος Κατσικάνης, «Νύχτα φλεγμαίνουσα»
Featured Image: https://humantrafffic.wordpress.com (Πρωί Τετάρτης οδός Ζαΐμη, Εξάρχεια – 22 Μαΐου 2015)