H εκκλησούλα ολόλευκη, σημείο
ακροτελεύτιου φειδίσιου δρόμου
μέσ’ στων πευκών την πρασινάδα, κρύο
αγέρι από τον Υμηττό. Το εγώ μου
τρανότερο στο θέαμα το θείο,
ωσάν πολίτης χώρας αυτονόμου
ανάμεσα στο γήινο μεγαλείο
και του συννέφου του ουρανοδρόμου.
Και να, που αναλυτό πέρα χρυσάφι
η θάλασσα της Σαλαμίνας, νάτη
κι η εκκλησούλα ολόχρυση, που εβάφη.
Και προς τα κάτω γέρνοντας το μάτι
σ’ οράματα ξεχνιέσαι φευγαλέα
κοιτώντας μιαν Αθήνα πιο ωραία.
Α. Άργης (1888-1940), «Λυκαβηττός», Νύχτες (1921).
Για αυτό αλλά και για το ποίημα «Λυκαβηττός» του Κ. Καρυωτάκη, διαβάστε την αντίστοιχη επιφυλλίδα του Νάσου Βαγενά.
Feature Image: http://ujiram.tumblr.com/