Ξυπνώ και φοβάμαι
κοιμάμαι και μόλις που αναπνέω
τρώω απ’τα σκουπίδια
και περιμένω•
διασχίσαμε βουνά και θάλασσες.
Δεν μπορώ να φύγω
δεν μπορώ να μείνω
θέλαμε να μην χάσουμε κανέναν
και χάσαμε πολλούς
τρεις οικογένειες σε ένα δωμάτιο
τρεις οικογένειες σε ένα δωμάτιο.
Ελπίζαμε σε μια καλύτερη ζωή
σαν άνθρωποι
με την ηρεμία ενός σπιτιού
με ηρεμία•
δεν έχω κοιμηθεί ούτε μια φορά
εδώ και οχτώ χρόνια
χωρίς να με τρώει κάτι
ο φόβος για τους δικούς μου
η αγωνία για το ξημέρωμα, αν έρθει
η αγωνία για το ψωμί
αγωνία
όταν όλα έχουν καταστραφεί
δεν υπάρχει άλλη λύση
παρά φυγή.
Να μπορώ να επιβιώνω
όχι μόνο εγώ
να’μαστε όλοι το ίδιο
χαμένοι
πίσω από 3.000 κάλυκες δακρυγόνων.
(ποίημα-εύρημα, γυναίκα από το Αφγανιστάν, άνδρας από την Ελλάδα, Αθήνα 2012)
Κωνσταντίνα Γεωργαντά, «Δεύτερο Αφγανιστάν», από την επικείμενη συλλογή Ρακοσυλλέκτης χρόνος (Πανοπτικόν, 2015).
feature photo: Δημήτρης Μιχαλάκης για το κείμενο της Ντίνας Δασκαλοπούλου «οι άνθρωποι με τα καρότσια» (http://daskalopoulou.gr)
Second Afghanistan
I wake up and am afraid
I sleep and barely breathe
I eat out of the garbage
I wait;
we came over mountains
we came across seas
I cannot leave
I cannot stay
we wanted not to lose anyone
and we lost many
three families in a single room
three families in a single room
we hoped for a better life
like humans
with the serenity of a home
with serenity;
I have not slept once
in eight years
without something gnawing me
the fear for my own
the fear for dawn, if it comes
the fear for bread
the fear
when all is gone
there is no other choice
but to run away;
to be able to survive
not only me
to be the same
all of us
lost
under 3000 tear gas shells.