Το σπίτι μου όπως και το δικό σας
μπαίνει στα σπίτια των άλλων ανθρώπων
έτσι στενοί πού είναι οι δρόμοι
έτσι πολλοί πού είναι οι άνθρωποι.
Είναι φορές κολλητά όπως ζούμε
πού θαρρώ πώς κοιμόμαστε στο ίδιο κρεβάτι
πλένουμε τα δόντια μας με το ίδιο βουρτσάκι
και τρώμε το ίδιο φαΐ.
Μόνο πού όταν φεύγετε
αφήνετε τα πιάτα σας άπλυτα
δεν εξηγείται αλλιώς
έτσι βρώμικος πού είναι πάντα ό νεροχύτης.
Δεν πειράζει όμως.
Και κάνω ό,τι μπορώ
για να σάς δείξω πόσο σάς αγαπάω.
Γι’ αυτό κολλάω το μουστάκι
και βγαίνω με τη βεντάλια στη βροχή.
Για να γελάσουν τα παιδιά σας.
Μονάχα σάς παρακαλώ μην μάς κουτσομπολεύετε.
Κι αφήστε τη δική μου τη Μυρτώ ήσυχη.
Έτσι γεννήθηκε.
Λυπημένη.
Κατερίνα Γώγου, «Τροίας 35α», Τρία Κλικ Αριστερά, 1978
Photo link: http://left.gr