Απόψε
συνδέω τις μνήμες αγώγιμα
δένω τις λέξεις με σύρματα
αμελητέας αντίστασης.
Είναι κι αυτός ένας τρόπος
να βραχυκυκλώσω τους στίχους
να μυρίσω
την οσμή του φλεγόμενου χαρτιού
να θερμάνω νύχτες τ’ Απρίλη
νοθευμένες με γκρίζο
στο χρώμα του πάγου
στραφταλίζει στο βάθος κάποιο
τέταρτο φεγγαριού
π’ αφήνει ετερόφωτες κηλίδες στο
ουράνιο δώμα.
Θα βρει άραγε απόψε το μονοπάτι της
καρδιάς μου φωτεινή υπόσχεση;
Ενίοτε χρειάζεται να επανεγγράψω το παρόν
σταματώντας ν’ αναθέτω ελπίδες
καταναλώνοντας έτοιμα όνειρα.
Απόψε
θ’ αποβάλλω τις κτητικές αντωνυμίες
δε ζω μια μελλοντική δυστοπία
δε χρειάζομαι μελανά χρώματα
να την περιγράψω,
ούτε αφιονισμένα ονοματεπώνυμα
δωρεάν ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας
από μικρόφωνους πομπούς που
εμπορεύονται ανασφάλεια
απομεινάρια μιας εποχής
που φόρεσε ρούχα
στο χρώμα του διαφορετικού χρώματος.
Απόψε
στο βυθό του Αιγαίου
ονειροδρομούν γοργόνες και ψάρια,
στις παρυφές των πόλεων
σ’ απόσταση ασφαλείας απ’ τις
νεόδμητες μεζονέτες
στα στρατόπεδα συγκέντρωσης
αναδύονται μίσχοι και άνθη,
απόψε
στη Νιγρίτα άνοιξε ένα ακόμη σχολείο,
απόψε
δεν αρκούμαι στην απαθή καταβύθιση
στοχοποιώ τη δύναμη
κυνηγώντας τ’ άπιαστο
φευγαλέο φιλί της.
Απόψε
αγέννητα παιδιά
με καισαρική τομή απ’ το μέλλον
βολτάρουν αμέριμνα
στο Πέραμα
φιλιούνται παθιασμένα
στα παγκάκια της Κυψέλης
ταλαντεύονται στις κούνιες
τ’ Αγίου Παντελεήμονα
διασχίζουν τους δρόμους της Νίκαιας
για ν’ ακούσουν τις μουσικές του Παύλου
δε μένουν πια στις γκρεμισμένες
έρημες
εργατικές πολυκατοικίες
της Δραπετσώνας.
Ο φασισμός πέθανε
γιατί
εσύ,
εγώ,
εμείς
μια άλλη κοινωνία ολόκληρη
σταμάτησε
να τον ζεσταίνει στον κόρφο της
κι υπέθαλψε στη θέση του
μια νέα αξιακή αλφαβήτα.
Ελευθερία
αλληλεγγύη
συντροφικότητα
αγάπη
στον ενεστώτα
χρόνο
άνοιξη
κάθε εποχής.
Νίκος Πριόβολος, «Αγέννητη Άνοιξη», από τη συλλογή Συνήθεια να ξύνεις τις πληγές σου (2014)
Photo: Enri Canaj («Στην παιδική χαρά της οδού Κύμης, λίγα τετράγωνα μακριά από αυτή της πλατείας του Αγίου Παντελεήμονα ακούγονται ακόμη παιδικά γέλια»)
Photo link: http://antapokritis.wordpress.com