Φάληρο

Πόσο που μ’ έβλαψε το κλίμα αυτής της πόλης. Λέει ο γιατρός… μα ό,τι να κάνεις κάθε μέρα συναντάς την κυλιόμενη απελπισία της Ομόνοιας και τα ικετήρια βλέμματα των κιναίδων…

Κι ἀνέβηκα! Καὶ ξέφυγα! Καὶ χάμου ἡ Ἀθήνα σὰ νὰ πέθανε. Τὰ μύρα βουνίσια μὲ χτυπήσανε. Τριγύρα τὰ πεῦκα εἶναι προστάτισσα φρουρά μου.

(Μονόλογος της Ελλάς) Ξαλάφρωσα από κάθε περιττό, απ’ τη μεγάλη αγγάρεια να στοχάζομαι, να μιλάω και να γράφω, να διαλέγω τους δημίους μου — προσφέρνονται μονάχοι!

Η πλήξη ψες μας είχε ξαναφέρει στο Φάληρο, σε κάποιαν αμμουδιά – ερωτικό μας άλλοτε λημέρι… Πιο πέρα, μέσ’ στην έρημη βραδιά, πιασμένα τρυφερά, χέρι με χέρι, δυο ερωτεμένα εκάθονταν…