Η Αθήνα εκτείνεται γύρω από την Ομόνοια Σε ακτίνα εικοσιπέντε χιολιομέτρων· δεν είναι τρομερό. Και πάλι κοίτα ο ουρανός πάνω της όσο πάει κι αδειάζει Απ’ την Αθήνα – απ’…
Τι θέλουν όλοι αυτοί που λένε πως βρίσκουνται στην Αθήνα ή στον Πειραιά;
ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ Μνήμη Μήτσου Αλεξανδρόπουλου Κι όμως κι αυτοί ξεκίνησαν κάποτε με τη χαριτωμένη αφέλεια και την κρυφή ματαιοδοξία ν’ αναμορφώσουν τον κόσμο. Ξεκίνησαν όλοι μαζί, καθένας χώρια, και τόδαν…
“ἐς δάκρυα ἔπεσε το θέητρον” (Ἡρόδ.) Καθώς βγήκε στο φως από τον Υπόγειο της Ομόνοιας σαν από σκοτεινή καταπακτή από ξεχασμένη γαλαρία ορυχείου με χιλιάδες αμίλητους νεκρούς συντρόφους να ταξιδεύουν…
Φοβάμαι τη σημαία σας, πατέρες, τα εμβλήματα στη φονική σας χλαίνη, κομήτες, μισοφέγγαρα κι αστέρες· το φθόνο σας που απόκοσμα βαθαίνει και πυρπολεί τους άναρχους αιθέρες, το χέρι σας στο…
Πόσο που μ’ έβλαψε το κλίμα αυτής της πόλης. Λέει ο γιατρός… μα ό,τι να κάνεις κάθε μέρα συναντάς την κυλιόμενη απελπισία της Ομόνοιας και τα ικετήρια βλέμματα των κιναίδων…
Κορίτσι-εξουσία του λεωφορείου μέσα στο βράδυ κάθεσαι πλάι μου όπως ξανθό άνθος πίσω από φράχτην όπως άστρο που περπατάει στον κόρφο μου κι όμως μου λέει: Θα φύγω.
Μια σύντομη περφόρμανς στην πλατεία Ομονοίας βασισμένη στο κείμενο του Γιώργου Ιωάννου “Ομόνοια 1980”. «Έρχονται, εδώ όλοι οι καταπιεσμένοι και ρημαγμένοι, ανά το πανελλήνιο…. Βέβαια, εκεί πού συμβαίνουν τα τέρατα…
Γυρίζει γυρίζει φριχτά ο στρογγυλός ο δρόμος γυρίζουν γυρίζουν φριχτά στο στρογγυλό το δρόμο χιλίων ειδών ανθρώποι μηχανές ποικίλων μορφών