Θα εγείρουμε υπόγειες στοές κόγχες αψίδες θ’ ανάψουμε δάδες και θα εκδιώξουμε τα διαμόνια της άλλης εποχής μακριά. Με τη φωτιά θα παλέψουμε με τη φωτιά θα περάσουμε στην αντίπερα πλευρά με τη φωτιά. Θα πληρωθούνε οι προφητείες στο τέλος και το αίμα των εκατοντάδων χιλιάδων νεκρών μας μέσα σε χίλιες εκατοντάδες χρόνια θα γίνει το μωσαϊκό του μεγάλου ναού όπου θα κλίνουμε το κεφάλι ευλαβικά. Οι άγγελοι θ’ ανασαίνουν το μύρο μας και θα φουσκώνουν στο στέρνο τα φτερά. Και θα διασχίσουμε τον κόσμο έτσι, με μια μονάχα δρασκελιά.
Mια προσευχή
μια ωδή στη δημιουργία όταν το τίποτα μεγαλουργεί
μια ερώτηση για τον κόσμο που αφήνουμε στα παιδιά μας παρακαταθήκη
παραμένοντας ο περίγελος της ερήμου
η έρημος
που ξέρει από χρόνο και γνωρίζει τον τόπο της άμμου
η άμμος
που πάντα επιστρέφει στη γη καλύπτοντας τα ίχνη μας
επαναπροσδιορίζοντας τις συντεταγμένες μας
δημιουργώντας μια νέα αρχή στη νέα μας αρχή
χάνοντας την αρχή
πάντα.
Εκεί που τελειώνουν τα έργα της θάλασσας
αρχίζει η μονωδία της έρημος
τραγούδι
απέραντο
της ζωής.
Ο φόβος είναι μια αρρώστια που τρωγαλίζει την καρδιά. Μην πάρεις τούτο το δρόμο – φέρνει σε μέρη απάνθρωπα, σκληρά. Φώναξε, ούρλιαξε, με νύχια γυμνά χίμα και χτύπα, δάγκωσε το χτήνος στ’ αχαμνά.
Mονωδία.
Μία λέξη με απίστευτους υπέροχους συσχετισμούς.
Μια λυρική ενότητα που εκτελείται από ένα άτομο.
Στην αρχαία ελληνική τραγωδία, μια μονωδία αποτελούσε τη βάση ή την ολοκλήρωση ενός αμοιβαίου, δηλαδή ενός λυρικού διαλόγου, ο οποίος διεξαγόταν με λυρικά μέτρα αποκλειστικά ή με εν μέρει λυρικά και εν μέρει λεκτικά.
Μια μονωδία της έρημος όμως είναι συνάμα μονωδική και χορική αφού η έρημος φαντάζει μια πολλαπλότητα, μια διασπορική οντότητα άμμου, χιλιάδες φωνές σε μία.
Κι έτσι τη φαντάζεται κι ο ποιητής.
Κι αυτό, για να μπορέσει να δημιουργήσει τα στοιχεία ενός αμοιβαίου όπου λυρικά και λεκτικά στοιχεία συγχέονται και το άλλο μισό του διαλόγου να μπορείς να γίνεις
εσύ
πλάσμα
άφοβο
της ερήμος
Είναι οι νεκροί μας που στα κόκαλά τους πατάμε τον δρόμο μας. Πιάναμε με την απόχη τις ήττες μας τρέχοντας και βαλσαμώναμε τα φτερά μας. Τις καρφιτσώναμε στα εντομολόγια με σπουδή μελετώντας επιμελώς τα χαρακτηριστικά της παραίτησης. Την επιούσια φυσιολογία της φρίκης. Εγώ τα ονομάτιζα· έλεγα άνοιξη σκαραβαίος φως λαμπρίας. Σου έδειχνα τα έλυτρα, τους κέρκους, τις κεραίες. Εσύ τα μνημόνευες δοξολογώντας και θρηνούσες. Το άνοιγμα των χεριών μου, η στενωπός των δακρύων σου – φαντάσματα στο στέρνο.
Κ.Γ.