Λέγεται πως ο Φιλέας Φογκ έκανε το γύρο του κόσμου σε ογδόντα ημέρες. Πλούσιος και εκκεντρικός καθώς ήταν, είχε όλη την πρόθεση να φέρει εις πέρας αυτό το εγχείρημα μα, αλίμονο, η αγαπημένη του βελούδινη πολυθρόνα τον είχε αιχμαλωτίσει. Και η ωραία θέα της θάλασσας. Αυτή ήταν ακαταμάχητη. Με το βλέμμα του κατέγραφε όλη την ακινησία γύρω του και την άλλοτε αυστηρή άλλοτε επικίνδυνη περιπέτεια των κυμάτων. Μέσα από αυτά πήγαινε όπου ήθελε χωρίς να βάζει σε κίνδυνο τον εαυτό του. Παρέμενε αθέατος να κοιτά. Το βλέμμα του είχε γυμναστεί πλήρως και είχε γεράσει πρωτύτερα από το σώμα του. Ζούσε τη νεαρή του ηλικία, το μέσο της ζωής του και τώρα τα γηρατειά όλα με το βλέμμα. Το σώμα απλά ακολουθούσε αυτό που το βλέμμα του επιβεβαίωνε. Δεν ήταν σίγουρος πότε το συνειδητοποίησε. Το βλέμμα του είχε κουραστεί ή ίσως κάτι καποια στιγμή, μια στάλα από κύμα μπορεί, πετάχτηκε στα μάτια του και κείνα ανοιγοκλείσαν. Μια στιγμή μοναχά αλλά μια τόσο μεγάλη κίνηση. Κάπως έτσι γέρασε. Μέσα βαθιά στην πολυθρόνα. Ποτέ του δε σηκώθηκε να ζυγώσει τα κύματα, να βυθιστεί μέσα τους, να βραχεί, να ελέγξει την πραγματικότητα των κυμάτων, του νερού, του απέραντου γαλάζιου. Τα κύματα όμως τον ζύγωναν, τον έγλειφαν λίγο λίγο, τον αλμύριζαν και τον κρατούσαν στη ζωή. Εκείνα είναι αμφίβια. Λίγο υδάτινο στοιχείο, λίγο γη, λίγο κόκκοι της άμμου, λίγο φύκια, λίγο δόντια ενός παμπάλαιου κόσμου που δε μας αποκαλύφθηκε ποτέ. Μπορούσαν να πλησιάσουν τον Φογκ αλλά προτίμησαν με δόσεις να τον αιχμαλωτίζουν. Τα κύματα ήξεραν. Ήξεραν πως στο τέλος θα τα θελήσει κοντά του σίγουρος πως θα ’ρθουν και τότε θα επιταχύνουν το ζύγωμά τους για να τον κάνουν κύμα τους, λίγο υδάτινο στοιχείο, λίγο γη, λίγο φύκια, λίγο κοράλλια από παλιά κόκαλα γλυμμένα από νερό. Λίγο λίγο και τελικά όλα τα βλέμματα θα είναι στραμμένα πάνω του. Μα ο κύριος αυτός θα είναι ένα αλμυρό δάγκωμα στο στόμα, η απόλαυση κάποιας επικείμενης περιπέτειας, η ομίχλη που σου αποκαλύπτει το απροσπέλαστο. Άλλοι θα τη διαπερνούν κι άλλους θα τους διαπερνά εκείνη, μια χίμαιρα μπροστά μας καθώς γινόμαστε αμφίβια και κυκλοφορούμε αθέατοι ανάμεσα σε κάθε στοιχείο. Με μελάνι, με λάσπη, με αίμα, με βροχή, συγκεντρώνουμε δυνάμεις ώσπου να γίνει αργά η στεριά όλη θάλασσα.
Κ.Γ.
[Αναζητήστε τον «Φιλέα Φογκ» του Γιάννη Βαρβέρη από τη συλλογή Ο κύριος Φογκ, ύψιλον, 1993]