παράπλευρο no1: «Αφού σ’ τα ‘χω ματαειπεί, τι θες και με ντραλάς πάλι τώρα;» (Δημοσθένης Παπαμάρκος, Γκιακ, Αντίποδες, 2014)

Γκιακ· αλλιώς, οργή από βαθύ θρήνο, αίσθηση ατομικής δικαιοσύνης, γαλούχηση του πολέμου και ένας νόμος που ορίζει τη μοίρα σου όπως εσύ την ορίζεις. «Και φόβο δεν είχαμε ντιπ, γιατί τούτα τα πράματα δεν τα ‘χαμε κάνει μια και δυο, παρά κείθε που ‘μασταν, σαν τα τσακάλια, όλα τα’ άγρια τα ‘χαμε μαθημένα.» (Ο αρραβώνας, σελ. 41) Εννέα κουβέντες που μέσα τους εμπλέκονται αρραβώνες, τραγούδια, αίμα, η γλύκα από τα πρώτα σύκα, το άγχος του βιοπορισμού, το αντίτιμο της τιμής, η ξενιτιά, η αδερφική αγάπη, η αγάπη που, κρυμμένη, ξεθωριάζει και πνίγεται. «Συ προτού να μπλιέξεις με το οτιδήποτες να το σκεφτείς με τον εαυτό σ’ με το τι θες να βρωμιστείς. Γιατί καθαρός δεν είν’ κανένας, μονάχα ο άπραγος.» (Νόκερ, σελ. 112) Ιστορίες που φορούν τη φορεσιά του αρλεκίνου και μας οδηγούν ξένους μέσα στην ίδια μας τη γλώσσα να απολαμβάνουμε το μακρινό απόηχο των δικών μας λέξεων.[1] «Τότες ο κόσμος έβλεπε πράματα, γιατί είχε πίστη. Τώρα, βλέπεις, γινήκαμε όλοι διάολοι. Σκιάξαμε και τα δαιμόνια.» (Ταραραρούρα, σελ. 49) Μα πιότερο απ’ όλα, μια διαχρονική ματιά στην ανθρωπότητα που δε θέλει να λερώνει τα χέρια της με αίμα (μα τα χέρια είναι βαμμένα κόκκινα), που κοιτά με παρωπίδες (μα θέλει τον κόσμο ολόκληρο να της χαριστεί), που βλέπει το δικό της δίκιο ανώτερο από όλα τα άδικα (μα είναι αυτό το δίκιο τόσο στενό, μικρό, σκοτεινό και άδικο). «Αυτά που αηδιάζει ο κόσμος δεν τον πειράζει να γίνονται, αρκεί να μην τα βλέπει και να τα κάνει άλλος. Να μπορούνε να βγούνε σενιαρισμένοι αλαμπρατσέτα με τις κυράδες τους και να μη βρωμάνε, να πιάνουνε τα μαχαιροπίρουνα με χέρια που δεν είναι πρησμένα απ’ το αίμα και να κόβουνε τη μπριζόλα χωρίς να λερωθούνε. Αυτό πάει να πει να ‘σαι σιβιλάιζντ. Να πατάς στα σκατά με αψηλό τακούνι.» (Νόκερ, σελ. 117) Ένας κόσμος τόσο μα τόσο παροντικός που θες να τον κάνεις ερείπια.

Κωνσταντίνα Γεωργαντά

[1] ‘To be as a stranger in one’s own language. Even if a tongue is unique, it is still a mish mash, a schizophrenic melange, a Harlequin suit in which different functions of language and distinct power centers act-airing what can and cannot be said.’ Deleuze, G. and Guattari, F. (1983), ‘What is minor literature?’ (trans. Robert Brinkley), Mississippi Review, 11: 3, σελ. 13–33 (σελ. 26-27).

photo: Reuters/Suhaib Salem. A mural of a playful-looking kitten, presumably painted by British street artist Banksy, is seen on the remains of a house that witnesses said was destroyed by Israeli shelling during a 50-day war last summer, in Biet Hanoun town in the northern Gaza Strip February 26, 2015. The anonymous but eminent British street artist known as Banksy has posted a mini-documentary on his banksy.co.uk site showing squalid conditions in Gaza six months after the end of the war between the enclave’s Islamist Hamas rulers and Israel.  (www.reuters.com)