Κηφισός-Άγιο Κωνσταντίνο με το αστικό. Οι επιβάτες πρωινοί, ανόρεχτοι Ο καιρός μουντός. Διασχίζαμε άθλιες βιοτεχνίες, μάντρες, συνεργεία, παραπήγματα. Έξαφνα σ’ένα ξέφωτο -ταράχτηκα- μία γυναίκα όργωνε με άροτρο. Χρίστος Λάσκαρης, “Κάποτε στην Αθήνα”, Δωμάτιο για Έναν, 2001. Featured Image: https://www.mixanitouxronou.gr/

And in the middle as with companions WALT WHITMAN Σημαδεμένοι τοίχοι, μαύρες πόρτες, ξεδοντιασμένα στόματα ζητιάνων, γραφές του κάτω κόσμου ακατάληπτες και κτίρια κουφάρια σαν σε πόλη βομβαρδισμένη. Α, καλή μου Αθήνα, είδα προχτές σ’ ένα ντοκυμανταίρ πόλεις μετά τον πόλεμο, Γκερνίκα, Λονδίνο, Βαρσοβία, Δρέσδη, Στάλινγκραντ – η τρομερή σιωπή των ερειπίων. Πώς βρέθηκα εδώ…

…και ξαφνικά πιάσαν οι ζέστες το Νοέβρη καλοκαίρια στην καρδιά του χειμώνα. Ηταν οι ανάσες των παιδιών, κοντά – κοντά, σαν να ’ταν μια αναπνοή κι οι ανάσες στα παράθυρα κοντά – κοντά, σα να ’τανε ένα μπαλκόνι η Αθήνα, κι οι φωτιές που καίγανε στους δρόμους τα σκουπίδια, κοντά – κοντά, σα να ’ταν…

Μ’ αρέσουνε οι διάφοροι Θεοί που συναντώ στα πάρκα, στα μουσεία, και στων σπιτιών τους κήπους, πάλαι ποτέ Θεοί και τώρα τέχνη, γνώσις μυθολογίας, κι εξωραϊσμός. Έτσι κι εσύ, Θεά Αφροδίτη. Σε συναντώ χρόνια τώρα, μόνη, κατάμονη, γωνία Κοδριγκτώνος και Κυψέλης —μια διασταύρωση θνητών— σ’ ενός σπιτιού τον κήπο, ελάχιστον, όσο για να χωράει το…

Une vieille faisait cuire des aubergines, Sur l’herbe, sous un toit… Kόμησσα ντε Nοάϊγ, Constantinople ως την Kωνσταντινούπολη φυσάει αλύπητα ο αφορεσμένος ο Kαράγιαλης (πούρχεται από τον Bοριά) και στη Θεσσαλονίκη λυσσομανάει πεισματάρικα ο τρομερός Bαρδάρης εκεί κατά πολύ μεγάλο ποσοστό τα σπίτια τους τα χτίζουν ξύλινα έτσι που να μπορούνε τον χειμώνα κάπως να…

Ένα παιδί σωριάστηκε μες στη γιορτή του δρόμου. Ήταν τα μάτια του άγρια ξένα και βυθισμένα. Το κεφάλι του στην πέτρα βρόντηξε ξεβρόντηξε το κορμί του σαν το ελάφι και σαν τ’ άλογο.

Τα λόγια μου ήταν έμφυτα τά ’παιρναν της λιακάδας τα θροΐσματα Μάης από τη μια πέτρα στην άλλη φύσημα στο ρυάκι απ’ τ’ άλλο ρυάκι Μάης στων χεριών τα ευρήματα στις αρτηρίες που ακούγεται η ζωή

Η λεωφόρο Συγγρού, το γιοφύρι με τους δυο κόλπους και τις δυο κορυφές, που μας δοκίμαζε και τη δοκιμάζαμε, αφήνοντας τις προσεχτικές γραφές, ώσπου να βρούμε τη θάλασσα γεμάτη πίκρα και στοργή, γαλήνια, γαλάζια, γραμμένη μέσα σε νησιά, στολισμένη με βαπόρια και καράβια·

Βγήκε το φως και βγήκανε οι άνθρωποι στους δρόμους, μαύροι, λευκοί και καστανοί, ρωμιοί και μουσουλμάνοι Βγήκαν παιδιά να παίξουνε, γονείς ν’ ανταμωθούνε, από φυλές διάφορες όλης της οικουμένης. Η Πατησίων σήμερα στα γιορτινά εντύθη, μεσουρανούντος του ήλιου μας χρυσοστρωμένος δρόμος

Τη νύχτα η πόλη γεμίζει αυθάδεια.

Ξύπνησε μέσα του ο διάολος Και πήρε τους δρόμους και τα σοκάκια Και δρόμο για δρόμο, έχασε τον προορισμό Περπάταγε στην Πλατεία Ομόνοιας Στην Πλατεία Αβησσυνίας Στην Πλατεία Μουράτ Στην Πλατεία Ζαχλούλ Περπάταγε απαλά, σαν να γλιστρούσε Σαν να ξέφευγε από κάποια άσπλαχνη μοίρα

Αλλά ο εργάτης που θάφτηκε ζωντανός στη ζώνη του Περάματος και τα μωρά που έμειναν, κι ο νεαρός σπουδαστής του πρώην Τεχνικού (νυν Ενιαίου) που εργάζεται ευελικτότατα τις είκοσι πέντε από τις είκοσι τέσσερις ώρες της ζωής του, για να ειδικευθεί στη συνέχεια στην ανεργία (ή να μην ειδικευθεί αν προτιμά) κι εκείνος ο μικρούλης,…

Δουλέψανε σκληρά κι απόψε, είναι γεγονός. Πήρανε ύστερα τα στενά της Αθήνας, βράδυ, και η μυρωδιά του αλκοόλ τους οδήγησε σε ένα μπαράκι, όπου συνομήλικοί τους απολαμβάνανε τη συντροφιά ο ένας του άλλου, σε πείσμα των καιρών, κι ας μην βγαίνει ο μήνας, γιατί αν χάσουνε κι αυτή τούτη την έξοδο, χαθήκανε.

Η Αθήνα εκτείνεται γύρω από την Ομόνοια Σε ακτίνα εικοσιπέντε χιολιομέτρων· δεν είναι τρομερό. Και πάλι κοίτα ο ουρανός πάνω της όσο πάει κι αδειάζει Απ’ την Αθήνα – απ’ τα παλιά κι από τα σύγχρονα.

Κυριακή πρωί, Μοναστηράκι. Δυο σαγιονάρες σαρανταπέντε νούμερο έχουν αράξει στη σκιά και πουλάνε ξεθυμασμένες κολώνιες. Κάλτσες μανταλάκια, βατραχοπέδιλα. Αιγινήτικα φυστίκια που αρνούνται κατηγορηματικά ν’ αποχωριστούν το καύκαλό τους.

Τα ρεμπέτικα πέφτουν στ’ αυτιά μου, κι από τα μάτια η νοσταλγία τρέχει για τη Σμύρνη.

Κρατούσα στους ώμους το δόγμα, Ιούλιος ήταν οικογενειακός, Και το μυαλό εκείνης είχε χαλάσει Από τον καύσωνα, τις σκευωρίες Κι απ’ τη μικρή την αμοιβή.

Βρέχει Μέσα από τα σίδερα η βροχή κι ο άνεμος βρίσκουν τον τρόπο να μπούνε στη φυλακή

Ξαφνικά χαμογελούν το Μάη τ’ άνθη είναι τα μάτια τους που δε σαπίζουν στους κήπους της Καισαριανής

Αυτοκτονία είναι η αμφιβολία ανάμεσα Πανεπιστημίου και Σταδίου είναι η σύγχυση της απροπόνητης ομπρέλας

Στον Ευγένιο Αρανίτση I Ξυπνήσαμε μια μέρα σε μια χώρα που η καλοσύνη ήταν μια λέξη που είχε φθαρεί. Ψάξαμε το δρόμο για τη θάλασσα, δεν τον βρήκαμε.

Ακόμα φοβάμαι ν’ ανοίξω την πόρτα το βράδυ. Κι αν καμιά φορά ανέμελος πετάγομαι στο δρόμο, ένα χέρι είναι, όπως και τότε, που πισθάγκωνα με δένει, ενώ ξοπίσω μου αόρατοι φυλάγαν να μ’ αρπάξουν νομάτοι τρεις χιλιάδες, μαγκουροφόροι, τέως χίτες, κουκουλοφόροι και ραβδάτορες της τρισενδόξου Μεσσηνίας. Αθήνα, πόλη επική και χαμένη.

Καθώς ο Κητς διαβάζοντας τον Όμηρο του Τσάπμαν έβλεπε πέρα να περνούν τα πλοία των αχαιών κι άκουγε για τον Έκτορα και τις Κυκλάδες, έτσι κι εγώ στο θρύλο σου περπάτησα μικρός απ’ την «Οδύσσεια», τη «Ρουσία» και τον «Πρωτομάστορα».

Δεν υπάρχει πιο γαλάζιο χρώμα από το χρώμα του ύπνου καθώς τον διασχίζουν τα βλέφαρα του ασυρματιστή ο θάνατος, σουλατσέρνοντας με τις ριγέ πυτζάμες στη γέφυρα, τοκίζει τη διάρκειά του μετρώντας τις μέρες του με τις νύχτες μας

Ἀπὸ τὴ νέα πληγὴ ποὺ μ᾿ ἄνοιξεν ἡ μοίρα ἔμπαιν᾿ ὁ ἥλιος, θαρροῦσα, στὴν καρδιά μου μὲ τόση ὁρμή, καθὼς βασίλευε, ὅπως ἀπὸ ραγισματιὰν αἰφνίδια μπαίνει τὸ κύμα σὲ καράβι π᾿ ὁλοένα βουλιάζει. Γιὰ ἐκεῖνο πιὰ τὸ δείλι, σὰν ἄρρωστος, καιρό, ποὺ πρωτοβγαίνει ν᾿ ἀρμέξει ζωὴ ἀπ᾿ τὸν ἔξω κόσμον, ἤμουν περπατητὴς μοναχικὸς στὸ δρόμο…

Ἴσως ἴσως μικρὸ ζωύφιο ἴσως ὅταν πέσαν στὸ ἴσως τὸ ἀπόγευμα ὁ καιρὸς τὸ βλέμμα τὰ μαλλιά Μπερδεύτηκαν τὰ λόγια κι οἱ προθέσεις σὲ μιὰ μικρὴ διαδρομὴ στὴν Προποντίδος πρὸς τὴν Καλλίπολη

Όμορφη πόλη η Αθήνα τη νύχτα Ακρόπολη έως Φιλοπάππου και Πνύκα κι ανάμεσα εκεί κάτι σπίτια που’ χουν κάτι σφίγγες σιρίτια,

Στα δρομάκια του συνοικισμού μας αναστήθηκε χτες ο Χριστός. Άξαφνα, τον είδαμε να περπατάει δίπλα μας. Παρά τρίχα να μην τον πάρουμε είδηση, τόσο πολύ σού έμοιαζε, αδερφέ μου, τόσο πολύ τού έμοιαζες, αδερφέ μου. Αυτός δεν συλλογίστηκε την μπόχα. Αυτός δεν συλλογίστηκε τις λάσπες, το σκουπιδαριό.

Οι γιορτινές μέρες πυκνοκατοικημένες γυναίκες αγκαλιάζουν πράσινα κλωνιά δεν κλαίνε κι ο γέρος εθνικός κήπος κουβαλάει στις πλάτες του τρεις πεθαμένους κύκνους

Αυτή είναι η ιστορία ενός χαρταετού που δεν είχα ποτέ. Μπορεί να έπαιζα στα μάρμαρα του Θησείου που άλλο δεν είχαν στο μυαλό τους παρά μόνο πώς –με χρόνια με καιρούς– θα ξαναγύριζαν στο χώμα

Τσιμέντο και σίδερο στον πνιγμένο αέρα πανάρχαια γόησσα Αθήνα γυαλίζει τ’ άσπρο σου στήθος απόψε άσε με να σου το σφίξω μέχρι να πονέσεις χύνοντας κόκκινο γάλα καθώς θ’ ακούς το τραγούδι της συνουσίας παράμερα στα δεντράκια δύο μαθητών του γυμνασίου και το ρυθμό της καρδιάς μου σ’ αυτό το βράδυ των μεθυσμένων συντριβανιών του…

Γέλιο τῶν θεῶν, Σαρωνικέ, πάντα μεγάλε, ποὺ δρομεῖς, τοῦ πλοίου μας εὐλογία, ὅμοια γαλήνη σου βαθιὰ κι ὅμοια βαθιὰ θ᾿ ἀκούαμε μεῖς ἐδῶ τὴν τρικυμία.

ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ Μνήμη Μήτσου Αλεξανδρόπουλου Κι όμως κι αυτοί ξεκίνησαν κάποτε με τη χαριτωμένη αφέλεια και την κρυφή ματαιοδοξία ν’ αναμορφώσουν τον κόσμο. Ξεκίνησαν όλοι μαζί, καθένας χώρια, και τόδαν και τόβλεπαν: καθένας για ένα δικό του λόγο, μια ξεχωριστή φιλοδοξία, στεγασμένη κάτω από μια μεγάλη ιδέα, έναν κοινό σκοπό, – διάφανη στέγη που κάτω…

Ομορφιά στου δειλινού τον πλαγίαυλο αργά που πάνε οι λυπημένοι μέσ’ στα φυλλώματα του Εθνικού Κήπου κι όταν κάθονται στα γαλανά παγκάκια ταξιδεύουν σε καλύτερες ημέρες του μέλλοντος

Κύπελλο παλιό λησμονημένο στα κράσπεδα της Ακροπόλεως,

“ἐς δάκρυα ἔπεσε το θέητρον” (Ἡρόδ.) Καθώς βγήκε στο φως από τον Υπόγειο της Ομόνοιας σαν από σκοτεινή καταπακτή από ξεχασμένη γαλαρία ορυχείου με χιλιάδες αμίλητους νεκρούς συντρόφους να ταξιδεύουν μαζί του, δεν είχε στο κεφάλι του στεφάνι καμωμένο από λίγα χορτάρια που ’χαν μείνει στην έρημη γη.

Πόσο που μ’ έβλαψε το κλίμα αυτής της πόλης. Λέει ο γιατρός… μα ό,τι να κάνεις κάθε μέρα συναντάς την κυλιόμενη απελπισία της Ομόνοιας και τα ικετήρια βλέμματα των κιναίδων στα ουρητήρια που σε ρωτούν διαρκώς την ώρα.

Κορίτσι-εξουσία του λεωφορείου μέσα στο βράδυ κάθεσαι πλάι μου όπως ξανθό άνθος πίσω από φράχτην όπως άστρο που περπατάει στον κόρφο μου κι όμως μου λέει: Θα φύγω.

Εν πρώτοις μόλις κατεβής εκ του σιδηροδρόμου, ευρίσκεσαι απέναντι βαθείας υπονόμου. Αλλά καθόσουν προχωρείς ο δρόμος μεγαλώνει και σε κυττάζουν βλοσυρώς και άνθρωποι και όνοι.

Δὲ σὲ σκεπάζει, ὦ Ἀττική, βαρειὰ χλαμύδα, ἐσένα Τὸ δάσος τὸ βαθήσκιωτο. Γυμνὰ τὰ θεῖα σου μέλη, Μαστοί, λαγόνες γλαφυρές, σφυρά, κάλλη γραμμένα. Καὶ στάζει ἀπὸ τὰ χείλη σου τοῦ Ὑμηττοῦ τὸ μέλι. Π. Νιρβάνας, «Αττική», Εκλεκταί Σελίδες: Ποιήματα, Αθήνα, 1922.

Έρχομαι ήσυχα ήσυχα φεύγω Είμαι μέσα στο βιαστικό πλήθος της πλατείας του Κάνινγκ Ο ύπνος μου εξουθενώνει το μυαλό δεν είχα ποτέ ανάγκη από ξεκούραση κι από υφασμένα στερεότυπα: το κτίριο νοικίάζεται είναι σταχτί κι έχει κτισμένα παράθυρα.

Ξύπνησες με την επιθυμία να σκοτώσεις. Γευόμενος την ευωδιά των κρίνων. Τα μάτια σου οι φύλακες της αθωότητας σου. Οι ελπίδες σου τα λιγοστά εντελβάϊς.

Ήταν εντελώς στα αρχίδια μου αν αυτό το ποτάμι λεγόταν Ιλισσός Αυτό που είχε σημασία, ήταν ότι ήταν το μοναδικό μέρος που μπορούσα να χωθώ για να ξεφύγω από τους μπάτσους Μπήκα από την είσοδο στην Καλλιθέα κι άρχισα να τρέχω μέσα στο στεγασμένο τσιμεντομένο ποτάμι ώσπου έτρεχα στο απόλυτο σκοτάδι χωρίς να βλέπω εντελώς…

Πολυαγαπημένες εικόνες της Αθήνας Στη συνοικία της Πλάκας δίπλα στο Μοναστηράκι ένας δρόμος λαϊκός με μαγαζιά πολλά.

Όταν έφευγα μέσα στον συμμοριτοπόλεμο απ’ τα χωριά του Όταν έφευγα όπου γεννήθηκα εν Ι.Π. Μεσολογγίου Όταν έφευγ’ από το Μεσολόγγι που δεν επέστρεψα όταν έφυγα Όταν κατεβαίνοντας απ’ το σχολείο στο Χαλάνδρι Όταν απέναντι στα χάνια και τη μικρή στενή οδό για να περάσω Όταν η Φιλοθέη ήταν ένας κινηματογράφος

Βρέχει Η Οδός Καλλιδρομίου δεν βράχηκε ποτέ Μόνο από δάκρια πνιγόταν χωρισμένων και απολυμένων Και από σφαίρες… γέλια παιδιών… σιωπές εραστών… Καφέδες και τσιγάρα φοιτητών καφάσια με φρούτα και λαχανικά σε πάγκους τα Σάββατα

Σχεδόν ογδόντα χρόνια – είναι πολλά αυτά που μας χωρίζουν. Με γέννησε το Μεταξουργείο με άρπαξε από της Κατοχής τα δόντια η Κεφαλλονιά και με φανάτισε Σου γράφω τώρα από το κάποτε πολύδροσο Χαλάντρι εγώ ο πρώτος σου πακιστανός ο αόρατος άνθρωπος

Δεν έχω τίποτα γι’ αυτήν εδώ τη γυναίκα ούτε λύπη, ούτε κατανόηση, ούτε φωτιά για το τσιγάρο της

Κι ἀνέβηκα! Καὶ ξέφυγα! Καὶ χάμου ἡ Ἀθήνα σὰ νὰ πέθανε. Τὰ μύρα βουνίσια μὲ χτυπήσανε. Τριγύρα τὰ πεῦκα εἶναι προστάτισσα φρουρά μου.

Συμφόρηση κυκλοφορίας… Στους διαδρόμους της Αθήνας μες στη βροχή δαιμονισμένα όλα μαζί κορνάρουν τα φορεία

Όχι μαμά, δεν μπορούμε να περιμένουμε στην οδόν Ερμού σαράντα χρόνια για να φτάσουμε στον Άγνωστο, δεν μπορούμε στην οδόν Ερμού σαράντα χρόνια, όχι μαμά στην Ερμού σαράντα χρόνια, δεν φτάσαμε ακόμα στο Σύνταγμα δεν φτάσαμε στον Άγνωστο

(Μονόλογος της Ελλάς) Ξαλάφρωσα από κάθε περιττό, απ’ τη μεγάλη αγγάρεια να στοχάζομαι, να μιλάω και να γράφω, να διαλέγω τους δημίους μου — προσφέρνονται μονάχοι!

Όταν η στροφή στην Αλβάνιτσα και το πέρασμα στο Μπέλετσι μέσα απ’ το ποτάμι. Όταν εκείνο το ποτάμι με τις πέτρες του στη Ήπειρο, τ’ άλλο στην Ιταλία. Όταν ο σκουριασμένος σκελετός του αυτοκινήτου στο Βυζίτσι. Όταν ο δρόμος για τον Αγιαντρέα και το κόκκινο σπίτι. Όταν οι μπανιέρες στο Κατάκωλο μέσα στην ήσυχη θάλασσα.…

Αλήθεια, πριν από πόσα χρόνια καθίσαμε σ’ αυτό το τραπέζι κι αρχίσαμε την τελευταία παρτίδα; Έξω η μεγαλούπολη, οι σταθμοί γεμάτοι, οι μετανάστες κλαίνε οι πυροσβεστικές αντλίες είναι η κραυγή του μίσους που ανάβει τις μεγάλες πυρκαγιές οι δρόμοι ανάστατοι σαν τις σκέψεις ενός μανιακού, τα παράθυρα ανοιχτά σαν παγίδες και στην οδό Αγίας Θέκλας…

μου αρέσει να περπατάω στην Ερμού όχι στην πάνω Ερμού με τα μπραντνειμς στην κάτω Ερμού με τα φαντάσματα έχω δει αρκετά εκεί να σουτάρουν πρέζα να κάνουν ορθοπεταλιές να χορεύουν βαλς τελευταία μάλιστα ακολούθησα ένα με κατάλαβε, μου λέει τι θες να δω που πας μόνο έλα μου λέει και μπαίνει στον αρχαιολογικό χώρο…

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μετς. Κάνουν ό,τι λάχει.

Είδα και είδα θησαυρούς από κόκαλα: σωρούς κατάλευκους και μια στούπα χορτάρι κι ας έβρεχε. Κυλούσε ο Ηριδανός σε λάστιχα ποτίσματος κι αλλού ντιζελομηχανές αντλούσαν βούρκο από αρχαίες τρύπες.

Το σκοτάδι σα να μην υπήρχε. Του φωτός εκείνη η μέγιστη καταβόθρα που κρύψαμε τα σάλια μας και κανείς δεν τα ‘δε·

Άντε γαμήσου και χάσου, πουτανίτσα φτιαγμένη στο Γαίηλ. Θα κτενίσω τη νύκτα με κοκταίηλ μολότωφ τα μαλιά σου.

Η πλήξη ψες μας είχε ξαναφέρει στο Φάληρο, σε κάποιαν αμμουδιά – ερωτικό μας άλλοτε λημέρι… Πιο πέρα, μέσ’ στην έρημη βραδιά, πιασμένα τρυφερά, χέρι με χέρι, δυο ερωτεμένα εκάθονταν παιδιά… Μα εμάς του κάκου ζήταγε η καρδιά παλιές χαρές στη θύμηση να φέρει…

Φίλε, η καρδιά μου τώρα σα να εγέρασε. Τελείωσεν η ζωή μου της Αθήνας, που όμοια γλυκά και με το γλέντι επέρασε και με την πίκρα κάποτε της πείνας.

Να φτάνεις ώς το 2002 μ’ ένα κοστούμι μόδας του ’30. Να λες του μεγαλόσχημου ήλιου: «Πάντα μου αρκεί να δύω».

Η Ηφαίστου με τρεις διαβάτες. Ένας μαρμάρινος κορμός ακέφαλος με πολύπτυχο χιτώνα με καθηλώνει σε φλογερή απιστία.

Λαιμοί κομμένοι με χαρτί χαμογελούν με μαύρα μάτια πεζοδρομίου, Θεμιστοκλέους Σόλωνος Μπενάκη ένα ματωμένο τσιγάρο δρόμος.

H εκκλησούλα ολόλευκη, σημείο ακροτελεύτιου φειδίσιου δρόμου μέσ’ στων πευκών την πρασινάδα, κρύο αγέρι από τον Υμηττό. Το εγώ μου

Η θέα της Ακρόπολης ως ‘ερμηνεία’, εν μέσω σύγχρονων αστικών ‘ερειπίων’, χαρτογραφημένη και φωτογραφημένη κατ’ εξοχήν ‘αφ’ υψηλού’, σε συσκευασία δώρου, έτοιμη για την λαίμαργη οπτική κατανάλωσή της.

Οι φορές που γκρέμισα αυτό που πίστευα και το ξανάφτιαξα έγιναν πολλές –

Επιστροφή-Τελικός Προορισμός Αθήνα-Εξάρχεια -Ώρα Αναχώρησης-ΤΩΡΑ…..έρχομαι, περίμενέ με…. ΖΗΝΩΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΠΟΥ ΕΚΛΕΙΣΕ ΑΠΟ ΤΑ ΝΕΡΑ ΤΩΝ ΣΤΕΝΑΓΜΩΝ ΤΟΥΣ ΤΟΠΟΣ ΠΟΥ ΕΞΟΡΙΣΑΝ ΤΑ ΑΝΟΝΕΙΡΕΥΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ

Καταδικασμένοι οι εύζωνες να κατεβαίνουν το πεζοδρόμιο της Βασιλίσσης Σοφίας, με το βλέμμα καρφί στη Μεγάλη Βρετανία. – Βαλκανικές φορεσιές που πλησιάζουν τ’ Αμερικάνικο όνειρο –

Τη νύχτα εκείνη που καίγονταν τα Εξάρχεια με πρόσωπα βγαλμένα από φλαμανδικούς πίνακες με λιγοστούς φωτισμούς σε απαλό κιτρινωπό χρώμα, με μάτια γάτων που βλέπανε στο σκοτάδι, με τον πόθο και το πάθος της ανατροπής στο αίμα, στην ψυχή, στο μυαλό και στα χέρια, γυρνάγανε οι σκιές μας στα αναχώματα και στα οδοφράγματα που είχαμε στήσει την ημέρα και απωθούσαμε τους…

Είναι εδώ και κάμποσο καιρό που δεν αισθάνομαι τίποτα, το σώμα μου είναι προέκταση χαρτόκουτου κι αυτή η φυλλάδα κρατάει το κρύο μακριά απ’ τα εντόσθιά μου.

Τον πρωτογνώρισα στον Πειραιά. Είχα κατέβει στο λιμάνι να πάρω το βαπόρι για την Κρήτη. Κόντευε να ξημερώσει. Έβρεχε. Φυσούσε δυνατή σοροκάδα κι έφταναν οι πιτσιλιές της θάλασσας στο μικρό καφενεδάκι. Κλειστές οι τζαμόπορτες, μύριζε ο αγέρας ανθρώπινη βόχα και φασκόμηλο.

Τη μέρα που ήρθα και σε βρήκα κάτω στο Πέραμα με τους γέρους στη θάλασσα να βρίζεις την κάμαρα που σε γέννησε και τον Ξέρξη.

Κατ’ όπου κόβει κάγκελο: νεκρός μου. τι σκοτεινιάζει o άνθρωπος πίσω απ’ την τρέλα;

Γυρίζει γυρίζει φριχτά ο στρογγυλός ο δρόμος γυρίζουν γυρίζουν φριχτά στο στρογγυλό το δρόμο χιλίων ειδών ανθρώποι μηχανές ποικίλων μορφών

πεζόδρομοι και οι δυο η Ερμού πιο ιστορική θα την έχεις αγοράσει έστω μια φορά στην Monopoly ντύνεται με την τελευταία λέξη της μόδας πάντα καθαρή, φωτεινή το βράδυ καλύπτει τις ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου – όπως θα μάθεις από το πρώτο αποτέλεσμα- την Ερμού, την φυλάει ο Δίας και ενώνει το Θησείο με το…

Πέσε στα γόνατα, προσκύνα το πανάγιο χώμα με την ψυχή κατάκορφα στον ουρανό υψωμένη, όποιος και να σαι, όθε και να σαι κι ό,τι — άνθρωπος να σαι! Πιότερο, αν είσαι του λαού ξωμάχος, χερομάχος, φτωχόπαιδο, που αθέλητα σε βάλαν να καρφώσεις τον αδερφό σου αντίκρα σου — με μάνα εσύ και κείνος!

                 Σκασμένος απ’ το ποίημα που δεν έβγαινε, πήρα τους δρόμους μέρα Επιταφίου. Έρημη Αθήνα κι όσοι μείναν αφουγκράζονταν σ’ όλες τις ενορίες το ίδιο θάμα. Εγώ πάλι στο νου μου είχα το θαύμα μου, εκείνο που δεν έλεγε ν’ ανάψει, όταν μου ζήτησαν φωτιά.

Μαρία θυμάσαι στις ράγες του τραμ εκείνο το πένθος είχαμε βγει απ’ το μικρό εστιατόριο της Λαχαναγοράς όταν ο ήλιος έκρουε τα χαράματα. Ξάφνου τη λάμψη πήρες άλλου άνθους ενώ μοναξιασμένη ακούγεται κοντά μας η καμπάνα της Μεγάλης Πέμπτης κι ο Γιάννης να κοιτάζει ακτήμων.

ζούμε την εποχή της Ψυττάλειας. έξι εκατομμύρια χρόνια νησί, έντεκα χρόνια πλατφόρμα. project Ψυττάλεια, Σαμσών Ρακάς

Τούτη η μέρα που πετάχτηκε απ’ την κερκίδα του ορίζοντα σαν μια ξανθή ιαχή σηκώνοντας στον ώμο της σαν δροσερό σακκίδιο την πατημένη μας ελπίδα μας έφερνε μέσα απ’ τα καθημερινά δρομολόγια του ψωμιού στους χαμηλούς λόφους και στα γήπεδα του ξεχασμένου αέρα.

Η σκάλα στον κήπο μας ανεβαίνει στο φεγγάρι. Η βουκαμβίλια δίπλα είναι η ελπίδα για τις καλύτερες μέρες. Η ηλιαχτίδα που πέφτει στο γιασεμί είναι ο δρόμος για τη ζωή. Πριν δεν είχαμε σκάλα, είχαμε τοίχο. Ήταν ψηλός και έκρυβε το φεγγάρι.

Τ’ αηδόνια και τα λιόδεντρα τα σάρωσαν οι πολυκατοικίες οι άνθρωποι σκόρπισαν εμπρός στις μηχανές.

τώρα για εμάς της μνήμης οι αγώνες σαν να μην άλλαξαν ποτέ για το ψωμί για την παιδεία για την ελευθερία Ασφάλεια – Αβέρωφ – Κορυδαλλός κι έπειτα στα έδρανα της βουλής των μαθητών ζωή ατελεύτητος Κωνσταντίνα Γεωργαντά

Mια μέρα που κατέβαινα στην οδόν των Φιλελλήνων, μαλάκωνε η άσφαλτος κάτω απ’ τα πόδια και από τα δένδρα της πλατείας ηκούοντο τζιτζίκια, μέσ’ στην καρδιά των Aθηνών, μέσ’ στην καρδιά του θέρους.

Ξέφυγα από την ωδή. Όπως δραπέτης που περνά τα σύνορα Σε είδα στην Πανεπιστημίου με μια ομπρέλα να κοιτάς το μαύρο σύννεφο Ήθελα να σου πω δυο λόγια μονάχα δυο λόγια Είχες το στόμα σου κλειστό σαν έκλειψη της σελήνης Κι όμως μπορώ να μιλώ με τους μουγγούς Κι ήταν πανσέληνος με ένα μαύρο σύννεφο

Ω ΓΗ της Αττικής Αγαπώ τις πολυκατοικίες σου πιό πολύ απ’ τον Παρθενώνα. Χωρίς αυτές ούτε που θα σας είχα δει Άσπρες ζεστές κολόνες από δάκρυα.

Νύχτα κι ένα φαγάδικο δεν κλείνει μάτι εδώ και κροταλίζουν τα μαχαιροπίρουνα σαν φίδια.

Κάποιες φορές σκέφτομαι πως το ανθρώπινο είδος ανήκει εξολοκλήρου στα κτήνη.

Ω να λευτερωθώ γράφοντας σ’ όλους τους δρόμους εμπρηστικά τετράστιχα γεμίζοντας όλους τους τοίχους με ποίηση παραληρούσα ένα ακαθοδήγητο αντάρτικο. Λευτέρης Πούλιος, Βρυχηθμός   Τη λάμψη καμένων άστρων Για μάτια πρόχειρα Στα περιστύλια της Σταδίου Αγνώστου πατρός

Αγγίζω τους τοίχους των σπιτιών δεν αποκρίνεται κανείς. Βρέθηκα σε μια πόλη δίχως όνομα.

Το σπίτι μου όπως και το δικό σας μπαίνει στα σπίτια των άλλων ανθρώπων έτσι στενοί πού είναι οι δρόμοι έτσι πολλοί πού είναι οι άνθρωποι.

Για κάτι τέτοιες εικόνες είναι που αγαπώ την πόλη.

Απόψε συνδέω τις μνήμες αγώγιμα δένω τις λέξεις με σύρματα αμελητέας αντίστασης.

Περιμένοντας στη βροχή καταλαβαίνω καλύτερα τα λόγια που είχα προσπεράσει με τον φόβο μη βραχώ απο τον θυμό σου.

Φορώ το σκάφανδρό μου και περιφέρομαι στο ενυδρείο της πόλης. Οι δρόμοι της όλοι βρίθουν από δύτες θολών νερών. Σώματα πνιγμένων που αιωρούνται αγκιστρωμένα στις πετονιές, δυσκολεύουν την κυκλοφορία.

Φράνκενσταϊν ή καλύτερα άτιτλο στραβά που σ’ έραψα στραβά στραβά θα με ξηλώσεις Αγαπητέ κύριε, εγώ σας έκανα καλό με τόσους εφιάλτες γιατί μετά, το δροσερό νερό μετά, το χάδι στα μαλλιά το «σώπα, ξημερώνει».

Κατα Μήκος της Νύχτας       περπάτησα έρημος μέσα κι έξω μου έχοντας γενάτο κεφάλι και το αίσθημα του παράλογου. Απόψε η Πλάκα είναι μια χρυσαφιά γενειάδα• το φεγγαρόφως χυμένο κάτω όπου οι λέξεις πεθαίνουν αναζητώντας κάτι• ένα μόριο απ’ ό,τι φαντάστηκε ωραία ο Αρθούρος Ρεμπώ.

Μ’ αρέσει που η πόλη μας Δε θα ‘ναι πια ποτέ αυτή που ήταν. Γύρω μου αντηχούν όλες οι γλώσσες Τριών τουλάχιστον ηπείρων φορτία και καραβιές. Εφημερίδες κάθε αλφαβήτου στα περίπτερα Σχολεία πολύχρωμων παιδιών.