Παρθενώνας

Κρατούσα στους ώμους το δόγμα, Ιούλιος ήταν οικογενειακός, Και το μυαλό εκείνης είχε χαλάσει Από τον καύσωνα, τις σκευωρίες Κι απ’ τη μικρή την αμοιβή.

Στον Ευγένιο Αρανίτση I Ξυπνήσαμε μια μέρα σε μια χώρα που η καλοσύνη ήταν μια λέξη που είχε φθαρεί. Ψάξαμε το δρόμο για τη θάλασσα, δεν τον βρήκαμε.

Γέλιο τῶν θεῶν, Σαρωνικέ, πάντα μεγάλε, ποὺ δρομεῖς, τοῦ πλοίου μας εὐλογία, ὅμοια γαλήνη σου βαθιὰ κι ὅμοια βαθιὰ θ᾿ ἀκούαμε μεῖς ἐδῶ τὴν τρικυμία.

Τούτη η μέρα που πετάχτηκε απ’ την κερκίδα του ορίζοντα σαν μια ξανθή ιαχή σηκώνοντας στον ώμο της σαν δροσερό σακκίδιο την πατημένη μας ελπίδα μας έφερνε μέσα απ’ τα…

Ω ΓΗ της Αττικής Αγαπώ τις πολυκατοικίες σου πιό πολύ απ’ τον Παρθενώνα. Χωρίς αυτές ούτε που θα σας είχα δει Άσπρες ζεστές κολόνες από δάκρυα.