Εξάρχεια

Ξύπνησες με την επιθυμία να σκοτώσεις. Γευόμενος την ευωδιά των κρίνων. Τα μάτια σου οι φύλακες της αθωότητας σου. Οι ελπίδες σου τα λιγοστά εντελβάϊς.

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μετς. Κάνουν ό,τι λάχει.

Άντε γαμήσου και χάσου, πουτανίτσα φτιαγμένη στο Γαίηλ. Θα κτενίσω τη νύκτα με κοκταίηλ μολότωφ τα μαλιά σου.

Λαιμοί κομμένοι με χαρτί χαμογελούν με μαύρα μάτια πεζοδρομίου, Θεμιστοκλέους Σόλωνος Μπενάκη ένα ματωμένο τσιγάρο δρόμος.

Τη νύχτα εκείνη που καίγονταν τα Εξάρχεια με πρόσωπα βγαλμένα από φλαμανδικούς πίνακες με λιγοστούς φωτισμούς σε απαλό κιτρινωπό χρώμα, με μάτια γάτων που βλέπανε στο σκοτάδι, με τον πόθο και το πάθος…

Ξέφυγα από την ωδή. Όπως δραπέτης που περνά τα σύνορα Σε είδα στην Πανεπιστημίου με μια ομπρέλα να κοιτάς το μαύρο σύννεφο Ήθελα να σου πω δυο λόγια μονάχα δυο…