Σε κάποιους, η φωνή παιδιού μέσα τους δεν έχει κοπάσει. Αντηχεί ακόμη και υπάρχει στη ματιά τους του κόσμου. Η πηγαία εκείνη φωνή έχει γίνει συνειδητή πράξη ζωντανής μνήμης, μια προσωπική ανθρωπογεωγραφία που οδηγεί στο ποιοι είναι σήμερα, πώς διαλέγουν να αποκρυσταλλώνουν, εικόνα την εικόνα, το σημαντικό μέσα σε χιλιάδες ασημαντότητες που μικραίνουν εφιαλτικά τη ματιά μας.
Μια τέτοια φωνή υπάρχει στο Σπίτι Παιδιού (αντίποδες, 2019) του ποιητή Κυριάκου Συφιλτζόγλου, ένα υπέροχο δρομολόγιο στις παιδικές συναντήσεις, φαντασίες και ιστορίες που σμίλευαν το άτομο του σήμερα. Μια ιστορία για ένα παιδί που βρίσκει το σπίτι εκεί που άλλοι βλέπουν μοναχά την απουσία, βλέπει τη συνέχεια μέσα σε ρωγμές και επανέρχεται στο τελετουργικό της ταφής για να κρίνει τους ζωντανούς με πλήρη συναίσθηση ότι κρίνεται και ο ίδιος κάθε στιγμή από ασίγαστα βλέμματα πάνω και κάτω από τη γη.
Οι διαφορετικές ιστορίες χαμού και χαμένων ανθρώπων και σπιτιών από την παιδική ηλικία του συγγραφέα πετάγονται σαν φωτιές μέσα από τις σελίδες και φωτίζουν το ποιητικό σύμπαν ενός ποιητή με φωτογραφική μνήμη και ματιά καθώς εκείνος επισκέπτεται μέσω της γραφής τους ανθρώπους που ήταν ο θίασος μιας ηλικίας που σημαδεύτηκε από περισσή αγάπη για τη ζωή και τη μνήμη.
Το Σπίτι Παιδιού μας προσφέρει ένα εξαιρετικό ανάγνωσμα ανθρωπιάς και μια μικρή φωτεινή χαραμάδα για να βολευτούν οι σκέψεις μας. Είμαστε όλοι παιδιά. Τι όμορφο όνειρο.
Κ.Γ
Featured Image: φωτογραφία της Εύας Πλιάκου