Συνήθως είναι ένα παιχνίδι με φως και σκιές. Δυο χέρια διοχετεύουν μορφές πάνω σ’ έναν τοίχο. Μα λένε μια ιστορία για το ταξίδι του φωτός, για την απόσταση της φωτεινής πηγής από το αντικείμενο, για τη δυναμική της ευθύγραμμης διάδοσης του φωτός. Μεγάλη απόσταση της φωτεινής πηγής από το σώμα μεγάλη σκιά, μικρή απόσταση της φωτεινής πηγής από το σώμα, μικρή σκιά. Και η αξία του φωτός; Η αξία αυτών των δεσμίδων που περνούν πάνω από το σώμα; Η σκιά δεν νοιάζεται. Η σκιά σχηματίζεται στις περιοχές εκείνες όπου δεν φθάνουν οι ακτίνες που προέρχονται από τη φωτεινή πηγή, γιατί στην πορεία τους παρεμβάλλεται το αδιαφανές σώμα. Το φως δεν «στρίβει» από τις γωνιές του αδιαφανούς σώματος. Αδιαφανές, δηλαδή άκαμπτο, ακίνητο σώμα μέσα στο χρόνο. Το φως όμως δεν «στρίβει», καλύπτει το όλον. Και το στίγμα αυτής της επαφής, αυτού του ταξιδιού, μια έλλειψη φωτός, ένα παιχνίδι μορφών που αλλάζουν. Και αχ αυτή η απόσταση, αυτή η απαραίτητη ευθυγράμμιση, αυτό το αδυσώπητο φως που δεν «στρίβει». Η σκιά δημιουργείται από την έλλειψη φωτός, αλλά για τη δημιουργία της είναι αναγκαία η ύπαρξη φωτός και το αδιαφανές σώμα. Παραμύθια για τη φυσική της ζωή μας- συλλέκτες αμέτρητων αποστάσεων και μιας αβάσταχτης ακινησίας.
