Ησυχάστε. Δεν πρόκειται για καμιά επέτειο
(απ’ αυτές που λανσάρει ο «λυσσόδηκτος όχλος»),
π.χ. για το γκρέμισμα της Σβάστικας
από κάτι αργόσχολους νεανίες. Παρακαλώ.
Είναι καιρός τώρα για τέτοια «σουβενίρ»;
Για κάτι βαλπούργειες αναμνήσεις
(που ‘καναν το Χίτλερ να γίνεται μαβής);
Παρακαλώ. Σήμερα πρόκειται για κάτι άλλο.
Κάτι ωραίο, κάτι χυδαίο, κάτι απαλό.
Κάτι… που θα ξεπλύνει – επιτέλους – την κηλίδα
που, κι η ανάμνησή της μόνο,
μας έφερνε σπασμούς. Όχι.
Σήμερον – αλλά να σταματήσουν οι λυγμοί – ,
σήμερον – ησυχία, παρακαλώ…
Σήμερον συνέβη κάτι χαρμόσυνο,
κάτι θεσπέσιο, κάτι θελκτικό.
Σήμερον 29 Μαΐου 1964
ένα άγαλμα υψώθηκε εδώ
στο πείσμα όλων των αγαλμάτων
που δεν υψώθηκαν ακόμη
(του Κόδρου, του Βενιζέλου, του Περικλή).
Ένα άγαλμα με ζωντανά κρέατα,
με ζωντανά δόντια.
Και με πολύ ζωντανά – αχνιστά – αίματα.
Πρόκειται – ηχήστε, σάλπιγγες! –
για τον γαληνότατο κ. Χάρρυ Τρούμαν,
που πήρε το ξόανό του αγκαλιά
κι ήρθε να στο στήσει στο στήθος μας.
Μη γελάτε…
Ήταν κι ο κ. πρθυπουργός εκεί.
Επίσης και η μπάντα του Δήμου.
Ναι… Ναι… Ακριβώς αυτή
που κρυολόγησε στην κηδεία του Σαράφη
και δεν μπόρεσε «να παραστεί».
Είκοσι εννέα Μαΐου 1964. Αθήνα.
Μην ψάχνετε στα ημερολόγια.
Ψάξτε στα σκοπευτήρια.
Στις απόκρημνες πλαγιές…
Εκεί που λευκάζουν άθαφτα τα κόκαλα
και το αίμα στεγνώνει βρισμένο.
Και να γιατί όλα αυτά τα εγκαίνια,
κι όλα αυτά τα όργια,
κι οι γιορτές, κι οι ντροπές.
Γιατί βρέθηκε η λύση!
Η σωτήρια λύση:
Θέλετε να βρίσετε τα αίματα που χύθηκαν;
Δοξάστε!
Δοξάστε το φονιά που τα ’χυσε.
Και το ρηθέν θα πληρωθεί.
Είκοσι εννέα του Μάη 1964. Αθήνα.
Ένας Αμερικάνος πουκαμισάς
έφερε το νεκρικό το γέλιο του
και τη γελαδάρικη περπατησιά του.
Κι άπλωσε καουμπόικα το λάσο του
κι έδιωξε απ’ τα δέντρα μας τα πουλιά
για να κρεμάσει τις αγχόνες του.
Μενέλαος Λουντέμης, «Είκοσι εννέα του Μάη 1964 – Αθήνα», Το Σπαθί και το Φιλί, 1967.
Featured Image: http://greekstreetart.tumblr.com