Καλοκαίρι. Κι αυτή η μοιραία πόλις η Αθήνα
σωστό καμίνι που μες στα πυρωμένα του ντουβάρια
εμείς (σα δροσερά κλωνάρια) νυχταμέρα καρβουνιάζουμε.
Καιρός λοιπόν για παραθερισμό. Α, η ονειρώδης άδεια
της εντιμότατης θυγατρικής από τέταρτο γάμο εταιρείας!
Σήμερα
Σάββατο Ιουλίου 15 παίρνω λοιπόν το πλοίο
για την Κρήτη. Κάθομαι και ρεμβάζω στο κατάστρωμα
τη θάλασσα με τα δελφίνια.
Αλλά καθώς ο ήλιος βασιλεύει κι ένας ένας αποσύρονται
οι ταξιδιώτες, ένα ρολόι μέσα μου γυρίζει
κάπου δυόμισι χιλιάδες χρόνια πίσω.
Το καινούργιο ferry boat Candia γίνεται ξάφνου
ένα παμπάλαιο ιστιοφόρο.
Στην Κνωσό, τα ανάκτορα του Μίνωα λάμπουνε ακόμη
φωταγωγημένα από την έπαρση της νίκης και τα λάφυρα
του άμοιρου Αιγαία.
Πρίγκιπες των κρίνων κυκλοφορούνε στις αλέες
και δασύτριχοι ταύροι χτυπώντας ανυπόμονα τα
πόδια τους στους ασημένιους στάβλους.
Κι εγώ ενεός, απάνω στο κατάστρωμα του σκοτεινού ιστιοφόρου
με φρίκη βουβή διαπιστώνω πως δεν είμαι καν
ένας ανώνυμος υπάλληλος ένας απλός
κουρασμένος ταξιδιώτης.
Αλλά ένας από τους εφτά
νέους της Αθήνας
που κάθε χρόνο στέλνονται βορά
στου αιώνιου Μινώταυρου
την ακόρεστη πείνα.
Μανόλης Πρατικάκης, «Διακοπές 1978», Νύχτα Εφημερίας, 1980.
Featured Image: Κίνηση στη συμβολή των οδών Αθηνάς & Ερμού. Απέναντι, ο ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου (Παντάνασσα) στο Μοναστηράκι και στο βάθος, το αιώνιο σύμβολο της πόλης.