Περπατάω σκυφτός, είμαι ξένος σ’ αυτήν την πόλη, αλλά η στυφή μυρουδιά απ’ τα δημόσια ουρητήρια με πείθει παράξενα, μια απ’ τις απολαύσεις μου είναι τα Αστεροσκοπεία, έχουν τουλάχιστο θέρμανση, κι αν ο υπάλληλος είχε προσέξει το μούτρο μου θα είχε προσδιορίσει πολλούς μελλοντικούς κατακλυσμούς, με λίγα λόγια ένα άθλιο απόγεμα που θα ‘θελε να κρεμαστεί κανείς – και πράγματι οι φωνές είχαν σταματήσει, η διαδήλωση μόλις είχε τελειώσει κι οι αστυφύλακες έσβηναν μια ολόκληρη επανάσταση γραμμένη πάνω στους τοίχους…
Τάσος Λειβαδίτης, «Η Πόλη», στο κομμάτι «Δάφνες για νικημένους» της συλλογής Ο τυφλός με τον λύχνο (1983).
I walk hunched – I am a stranger in this city – but the sour smell coming from the public toilets strangely impels me – one of my delights are the Observatories – at least they have heating – and if the clerk had paid attention to my face he would have discerned many future floods – in short, a miserable afternoon, the kind you’d want to hang yourself – the screams had indeed stopped – the protest march had just finished and the police officers were erasing an entire revolution that was written on the walls…
Tasos Leivaditis, ‘The City’, The Blind Man with the Lamp, trans. by N.N. Trakakis (Denise Harvey, 2014).
feature photo: http://roadartist.blogspot.gr/