Η σκάλα στον κήπο μας ανεβαίνει στο φεγγάρι.
Η βουκαμβίλια δίπλα είναι η ελπίδα για τις καλύτερες μέρες.
Η ηλιαχτίδα που πέφτει στο γιασεμί είναι ο δρόμος για τη ζωή.
Πριν δεν είχαμε σκάλα, είχαμε τοίχο.
Ήταν ψηλός και έκρυβε το φεγγάρι.
Τώρα στην ταράτσα μας απλώνουμε τα χέρια μας
και γεμίζουν οι χούφτες μας ασήμι από την πανσέληνο.
Όλα αυτά στα Πατήσια, όλα εκείνα στο άσυλο.
Μακριά φαίνονται, μακριά είναι.
Σα να μην τα ζήσαμε ποτέ…
Βαγγελίτσα, «Πανσέληνος» [Μακριά από το ψυχιατρείο στον Ξενώνα «Το Όνειρο»], στη συλλογή Το ρούχο της αθωότητας: ποίηση ανθρώπων με ψυχιατρική εμπειρία (βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2013), ανθολόγηση-επιμέλεια Μαρία Φαφαλιού.
photo: Ο Καρτέσιος στον τοίχο του 48ου Δημοτικού Σχολείου στα Κάτω Πατήσια από την ομάδα Urban Αct. (www.kathimerini.gr)