Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος
για τα ωραία και μεγάλα έργα
η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα
ενθάρρυνσι κ’ επιτυχία να σε αρνείται·
να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,
και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.
Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις,
(η μέρα που αφέθηκες κ’ ενδίδεις),
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
και πηαίνεις στον μονάρχην Aρταξέρξη
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,
και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια.
Και συ τα δέχεσαι με απελπισία
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει·
τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,
τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε·
την Aγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.
Aυτά πού θα σ’ τα δώσει ο Aρταξέρξης,
αυτά πού θα τα βρεις στη σατραπεία·
και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.
What a calamity that you who are made
for beautiful achievements and renowed,
should always be, through your hard fate, denied
occasion and success; that you should always
be hindered by the mean observances,
the littlenesses, and indifferences.
And how unblest the day when you give in
(when you have lost yourself, and you give in),
and you depart, a wayfarer for Susa,
and come before the monarch Artaxerxes
who welcomes you with favour at his Court,
offering you satrapies and things akin.
And you, despairing, you accept those honours,
those that are not the honours you desire.
Your soul is hungering for other things:
the praises of the Demos and the Sophists, —
the difficult, invaluable “Well done”;
the Agora, the Theatre, the bays.
These — how should Artaxerxes ever give,
how should you ever find in satrapies;
and what a life will yours be now, without them.
C.P. Cavafy, ‘Satrapy’ (1910), trans. by John Cavafy
Photo and artwork by Thanos Gionis (https://www.behance.net/gallery/22074627/POEMS-CRIMES-Street-Art)