Ώρα γλυκιά. Ξαπλώνει ωραία δομένη
η Αθήνα στον Απρίλη σαν εταίρα.
Είναι ηδονές τα μύρα στον αιθέρα,
και τίποτε η ψυχή πια δεν προσμένει.
Στα σπίτια σκύβει απάνω και βαραίνει
το ασήμι του βλεφάρου της η εσπέρα.
Βασίλισσα η Ακρόπολη εκεί πέρα
πορφύρα έχει τη δύση φορεμένη.
Φιλί φωτός και σκάει το πρωταστέρι.
Στον Ιλισσό ερωτεύεται τ’ αγέρι
ροδονυφούλες δάφνες που ριγούνε.
Ώρα γλυκιά χαράς και αγάπης, όντας
πουλάκια το ένα τ’ άλλο κυνηγούνε
τ’ Ολύμπιου Δία μια στήλη αεροχτυπώντας…
Κ.Γ. Καρυωτάκης (30 Οκτωβρίου 1896 – 21 Ιουλίου 1928), “Αθήνα”, από τη Συλλογή “Νηπενθή”, 1921.
Αthens
Sweet hour. Athens reclines invitingly
giving herself to April like a courtesan.
The perfumes in the air are sensual delights
and the soul doesn’t want anything more.
Dusk leans over the houses
and her silvery eyelids are heavy.
Over there a queen, the Acropolis,
wears the sunset like a purple robe.
A kiss of light and the first star appears.
By the Ilissos the breeze fall sin love
with blushing brides, the quivering laurels.
Sweet hour of joy and love, when
tiny birds chase one another, beating the air
around a column of the Olympian Zeus…
Kostas Karyotakis, From Nepenthe (1921), Translated by William W. Reader and Keith Taylor, included in the volume Kostas Karyotakis, Battered Guitars: Poems and Prose (2006)
Photo: Untapped_Cities_Tracy_Zhang_Photography